Zure regen verdwenen, stikstofcrisis een hoax? Wat we kunnen leren van milieusucces

In dit artikel:

Martien Visser (emeritus-lector Energietransitie) wijst op X op het grote succes van het bestrijden van zure regen: dankzij internationaal beleid (onder meer het verdrag van 1979) en technologische maatregelen zoals rookgasontzwaveling is de uitstoot van zwaveldioxide in Nederland sinds 1980 met ongeveer 89% gedaald. Het gevolg: herstel van natuurindicatoren (zoals korstmossen) en afname van bodemverzuring. Visser noemt dit “een van de fraaiste successen van internationaal milieubeleid.”

Ingenieur Wouter de Heij vult aan dat die vermindering vooral kwam door een gericht, vijftienjarig programma met de chemische industrie en raffinaderijen: slimme techniek, geld en een strakke planning. Zijn conclusie: “Zo kan het ook met stikstof.” Daarmee begint de kernkritiek van het artikel: in tegenstelling tot de duidelijke technische aanpak bij zwavel, ziet De Heij de huidige stikstofproblematiek vooral als een juridisch-bureaucratisch probleem dat boeren en de bouwsector schaadt. Hij betwijfelt de betrouwbaarheid van rekenmodellen zoals Aerius, spreekt van overschatte ammoniakemissies en onvoldoende metingen van droge depositie, en hekelt het gebruik van schijnbaar precieze getallen die volgens hem geen echte wetenschap weerspiegelen.

De tekst stelt dat het verschil zit in aanpak en oorzaak: zure regen had meetbare bronnen en beproefde technische oplossingen; stikstof wordt volgens critici hoofdzakelijk via modellen en juridische procedures aangepakt, met onevenredige focus op landbouwammoniak en te weinig aandacht voor verkeer en industrie. De oproep is praktisch: duidelijke doelen, samenwerking met sectoren en ruimte voor technische oplossingen in plaats van complexe juridische belemmeringen in Den Haag.