ZORGINFARCT: VVD-sloper Bruijn voorspelt 300.000 vacatures! Ouderen straks aan hun lot overgelaten
In dit artikel:
Demissionair minister Jan Anthonie Bruijn (VVD) heeft een arbeidsmarktprognose naar de Kamer gestuurd die volgens het artikel neerkomt op een alarmsignaal voor de Nederlandse zorg: bij ongewijzigd beleid groeit het personeelstekort tot bijna 301.000 werknemers in 2035; ook bij volledige uitvoering van bestaande zorgakkoorden blijft er een tekort van grofweg 227.000. Deze cijfers betreffen alle zorgsectoren, maar de grootste gaten ontstaan in de ouderenzorg: tussen circa 100.000 en 134.000 vacatures worden verwacht, met alle praktische consequenties van dien.
De prognose vertaalt zich volgens de publicatie direct naar slechtere zorg in de praktijk: nachtdiensten met één medewerker op hele afdelingen, thuiszorg die wegvalt, langere wachtlijsten voor huisartsen en ggz, en een afname van medische expertise in verpleeghuizen doordat specialisten ouderengeneeskunde en andere schaarse functies ontbreken. De zorg dreigt te verschuiven naar een luxeproduct voor wie kan betalen of netwerken heeft.
Als reactie verwijst de politiek naar afspraken in het Hoofdlijnenakkoord Ouderenzorg (HLO) en het Aanvullend Zorg- en Welzijnsakkoord (AZWA), en wil men personeelstekorten bestrijden met minder administratieve lasten en arbeidsbesparende technologie. De krant noemt die maatregelen ontoereikend: technologie en minder papierwerk kunnen menselijke verzorging en troost niet vervangen, en administratieve reductie is volgens de schrijver vooral een veelgehoorde belofte zonder voldoende effect.
Het artikel benadrukt ook interne politieke botsingen: PVV-minister Fleur Agema wordt neergezet als pleitbezorger van meer waardering en middelen voor de zorg, tegenover VVD-ministers (waaronder Bruijn en Eelco Heinen) die volgens de publicatie vanuit bezuinigingslogica kijken. Verder wijzen de nieuwe cijfers erop dat de opname van zzp’ers in de berekeningen laat zien dat de verschuiving naar zelfstandigheid het probleem niet oplost maar verplaatst en duurder maakt.
Tegelijk is de tekst duidelijk opinierend en partijdig: het roept op tot steunacties, beschuldigt Den Haag van verwaarlozing en privatisering van de zorg, en pleit voor structurele investeringen in personeel, betere salarissen en waardering in plaats van technocratische oplossingen. Korte achtergrondcontext: demografische vergrijzing en jarenlange krapte op de zorgarbeidsmarkt maken zulke vooruitzichten plausibel, maar de mate van urgentie en de voorgestelde politieke verantwoordelijken zijn nadrukkelijk interpretatief gekaderd door de auteur.