Zilver voor De Wever, maar goud voor Meloni: hoe straf is de stunt van de premier in het Euroclear-dossier nu echt?
In dit artikel:
Na de recente Europese top in Brussel staat premier Bart De Wever (N-VA) voorlopig als winnaar te boek: hij haalde een oplossing binnen rond de geplande lening aan Oekraïne via Euroclear en kreeg brede lof in de Belgische pers. Die eensgezindheid — van PVDA tot Vlaams Belang — valt politicoloog Nicolas Bouteca op als ongewoon en geeft de indruk dat de regering onder De Wever toch dossiers in beweging krijgt, zoals ook werd gezien bij pensioenhervorming en politiehervorming in Brussel.
Desondanks klinken er bij experts kanttekeningen. Bouteca benadrukt dat De Wever zich steeds vaardiger aanpast aan de politieke realiteit; zijn partij stapte bijvoorbeeld in de regering zonder de traditionele eis van staatshervorming te halen en had in het verkiezingsprogramma tegen Europese belastingen en schulden gewaarschuwd. Dat maakt zijn rol deels kameleonsachtig: principiële linies zijn opzijgezet om resultaat te boeken.
UGent-professor Hendrik Vos wijst erop dat de Euroclear-route ironisch genoeg overgenomen is van een piste die eerder door Guy Verhofstadt naar voren werd geschoven, en dat de N-VA zich vroeger fel verzet heeft tegen meer Europese schulden. Tegelijk erkent Vos dat uitzonderlijke omstandigheden zoals de oorlog in Oekraïne uitzonderlijke maatregelen kunnen rechtvaardigen; De Wever zou er in geslaagd zijn het debat te verplaatsen en zijn stempel te drukken. Hij waarschuwt echter dat andere landen, met name Duitsland, begrip maar ook kritiek hadden en dat het beeld van De Wever als lastig politicus misschien niet permanent is.
KU Leuven-politicoloog Steven Van Hecke relativeert de triomf eveneens: het eindspel is nog niet gespeeld omdat lidstaten en het Europees Parlement de Euroclear-oplossing verder moeten uitwerken. Wat de top betreft zijn er duidelijke winnaars en verliezers: op korte termijn scoort De Wever, maar volgens Van Hecke is de Italiaanse premier Giorgia Meloni de echte sluwe winnaar door haar positie aan te passen en haar invloed te gebruiken (onder meer rond Mercosur). Kanselier Friedrich Merz en Commissievoorzitter Ursula von der Leyen worden gezien als de verliezers die in meerdere dossiers terrein moesten prijsgeven.