Zijn er wel dertig Nederlandse AEX-fondsen?

In dit artikel:

Euronext Amsterdam breidt de AEX op 22 september uit van 25 naar 30 fondsen. De beursleiding wil de index minder afhankelijk maken van enkele zwaargewichten zoals ASML, Shell en ING: bewegingen bij die bedrijven sturen nu te veel de hele graadmeter. Het doel is dus spreiding, niet het evenaren van het aantal in de Amerikaanse Dow Jones.

Probleem is dat er op de Nederlandse beurs onvoldoende grote ondernemingen staan om zomaar vijf extra plaatsen te vullen. Daarom zullen waarschijnlijk belangwekkende namen uit de MidKap worden overgeheveld, waardoor die middelgrote index verder wordt uitgekleed. Kandidaten die rondgaan zijn onder meer CVC, Aalberts, InPost, Arcadis en SBM Offshore.

De uitbreiding komt tegen de achtergrond van een langdurige krimp van het aantal beursgenoteerde Nederlandse bedrijven. Sinds 1983 is dat aantal bijna gehalveerd; in de afgelopen tien jaar alleen al verdwenen zo’n 36 fondsen door overnames of beursontheffingen (denk aan Boskalis, Accell, Beter Bed). Recente voorbeelden zijn de aangekondigde schrapping van JDE Peet’s en de overweging van Aegon om naar de VS te verhuizen. Veel potentiële IPO’s zoals Coolblue, bol.com en WeTransfer gingen uiteindelijk niet door. Redenen daarvoor zijn de hoge eisen van notering en de druk om voortdurend bedrijfsinformatie vrij te geven, wat bedrijven bang maakt voor korte-termijnfocus.

Het resultaat is dat de AEX in toenemende mate bedrijven bevat die weinig met Nederland te maken hebben (bijvoorbeeld ArcelorMittal, Prosus, Exor, UMG). Voor ondernemingen die wél in de AEX komen is dat doorgaans positief: indexbeleggers en trackerfondsen kopen mee, wat de koers kan ondersteunen. Voor overige bedrijven maakt de verandering het risico groter dat zij verder in de vergetelheid raken en minder kapitaal en aandacht aantrekken.