Zij gingen op date met een kat of hond van DOA: 'Ik was meteen verkocht door die kleine frummel'
In dit artikel:
Dieren Opvang Amsterdam (DOA) bestaat al meer dan 120 jaar en biedt jaarlijks opvang aan ongeveer 2.000 katten en honden. Het asiel verzorgt medische behandelingen, gedragsbeoordelingen en probeert dieren zorgvuldig te koppelen aan passende baasjes. Het artikel beschrijft vier persoonlijke adoptieverhalen uit Amsterdam die illustreren waarom mensen dieren uit het asiel halen en hoe die dieren opbloeien in een nieuw thuis.
Sjonnie: na het overlijden van haar kat voelde een vrouw zich eenzaam en zag ze op Instagram een rode kater bij DOA. De poes — later Sjonnie genoemd — was binnengebracht wegens plasproblemen en heeft een operatie aan blaasgruis ondergaan. Ondanks gedragsproblemen zoals schrikachtigheid, bijten en hoog jachtinstinct, groeide er een band. Hij is inmiddels rustiger, zoekt regelmatig fysiek contact en geniet van een tuin en speelt met een buurtkat. Voor zijn adoptante voelt het geven van een stabiel thuis erg zinvol.
Fridtjof (voorheen Herr Frederich): in een Amsterdams grachtenhuis vol dieren viel een oude foto van een depressieve, verwilderde kleine hond iemand op. Het dier was op straat uit een auto gegooid — vastgelegd op cameradeurbel — en verkeerde in slechte conditie: vol klitten, pijn en met een onvolledige heupkom. DOA vreesde eerst dat hij het niet zou halen, maar na behandeling en langdurige zorg werd hij overplaatsbaar. Het echtpaar dat hem adopteerde doopte hem Fridtjof; hij is sensitief, reageert op Duitse commando’s, houdt van autoritjes en kan inmiddels weer rennen en spelen. De adoptante hekelt het beeld van huisdieren als modeaccessoire en benadrukt dat DOA zorgvuldig nadenkt over geschikte plaatsing.
Ollie en Bella: een vrijwilliger bij DOA werkt wekelijks met honden en adopteerde een halve beagle-pup, Ollie. Kort daarna kwam Bella — een kleine pomeriaanmix die verwaarloos binnenkwam — in huis. Dankzij regelmatige verzorging, trimbeurten en liefde is Bella opgeknapt en vormen zij een onafscheidelijk stel. De adoptante noemt het bizar dat mensen veel geld voor rashonden geven terwijl er zoveel dieren in asielen wachten; voor haar is het redden van een asieldier veel waardevoller.
Rosa en Madiba: een alleenwonende inwoner van Amsterdam zocht jonge katten na verlies van drie gefokte boskatten die vroeg overleden. Bij DOA vond hij een stel dat samen was binnengebracht: een poes die direct aanhankelijk was en een vierjarige kater. Hij noemde ze Rosa (naar activistes) en Madiba (bijnaam van Nelson Mandela). De dieren pasten zich snel aan; ze rennen door huis en tuin en hebben nu de vrijheid om zelf naar buiten te gaan via een kattenluik wanneer ze volledig gewend zijn.
Doorlopende zorg en nazorg: in elk verhaal speelt DOA’s medische en gedragsmatige inzet een grote rol — van operaties en pijnbestrijding tot chipregistratie en controles waarmee adoptanten worden ondersteund. Vrijwilligers benadrukken dat het werk emotioneel belastend kan zijn, maar dat het geven van een nieuw thuis veel voldoening schenkt. Adoptanten wijzen ook op de verantwoordelijkheid: dieren vragen vaak jaren toewijding, iets wat volgens hen door sommige kopers van rashonden wordt onderschat.
Samengevat tonen deze Amsterdamse adoptieverhalen hoe asieldieren met geduld, medische zorg en liefde kunnen herstellen en een waardevol onderdeel van een huishouden worden. De verhalen onderstrepen tevens DOA’s rol in het koppelen van geschikte baasjes aan dieren en het belang van bewust en verantwoordelijk huisdierenbezit.