Wordt de wandelgekte ook een verdienmodel?

In dit artikel:

Een Volkskrant-journalist en columnist met focus op financieel-economische onderwerpen beschrijft hoe wandelen is uitgegroeid tot een moderne massahype: eerst files, daarna fietsstops bij verkeerslichten, nu ook drukte te voet. Oorzaken noemt hij de vergrijzing, stappentellers en populaire reisverhalen zoals Zoutpad en Camino die wandelen als must-read cultureel hebben gepromoveerd.

Eind maart liep hij het bekende traject tussen de vijf vissersdorpjes van Cinque Terre. Door het voorseizoen waren enkele hotels nog dicht en een kaart bleek overbodig: je hoefde alleen de stroom toeristen te volgen. Het smalle pad van Monterosso naar Vernazza was vaak onbegaanbaar; lopen stokte om tegemoetkomenden met honden, baby’s of zware rugzakken en om foto’s te maken. In Vernazza stonden toeristen het centrale plein vol te proppen na het voltooien van de etappe.

Het fenomeen is wijdverbreid: het aantal pelgrims op de Camino naar Santiago verdubbelde in tien jaar tot circa een half miljoen, en populaire routes in Groot-Brittannië (Yorkshire Three Peaks trekt circa 200.000 wandelaars/jaar) en Nederland noteren forse stijgingen. Daardoor ontstaan overlast voor omwonenden en oplopende kosten voor schoonmaak, onderhoud en beveiliging. Als antwoord wordt op sommige plekken al een entree gevraagd: Cinque Terre rekent in het hoogseizoen €7,50–€15; Madeira vroeg onlangs €3 voor PR-routes.

Ook het Pieterpad ziet 30.000–50.000 wandelaars per jaar en zal naar verwachting niet lang gratis blijven. Voor puur recreatieve wandelaars blijven er echter nog voldoende onbetaalde paden over; voor drukbezochte trektochten lijkt betaalplicht de realiteit van de nabije toekomst.