Wooncrisis compleet: Overheid wil ons in konijnenhokken proppen via woningsplitsing (maar faalt zelfs daarin door eigen regels!)
In dit artikel:
Een fel opiniestuk hekelt het huidige woonbeleid in Nederland en reageert op een recent NU.nl‑artikel dat woningsplitsing aanbiedt als snelle remedie voor de krapte op de woningmarkt. Volgens de schrijver komt het probleem voort uit een combinatie van onbeperkte immigratie, een vrijwel stilgevallen nieuwbouw door stikstofregelgeving (met name genoemd: D66), en een overheid die zowel op rijks- als lokaal niveau faalt in coherente oplossingen.
Wat er wordt voorgesteld: experts en sommige partijen pleiten ervoor bestaande huizen in meerdere wooneenheden te verdelen om snel woonruimte te creëren. Een concreet voorbeeld uit Den Bosch noemt een jaren‑zeventigwoning die in twee appartementen van ongeveer 48 en 55 m² is gesplitst. Bouwbedrijf Van Wijnen wijst er daarnaast op dat splitsen minder stikstof- en CO2‑uitstoot veroorzaakt dan nieuwbouw.
De kritiek van de auteur: woningsplitsing wordt gezien als een armoedige maatregel die Nederlanders moet dwingen kleiner te wonen en woonstandaarden te laten zakken naar Europese gemiddelden. De schrijver bestempelt dit als een “managed decline” en vreest dat het leidt tot verloedering en sociale achteruitgang. Bovendien wijst hij erop dat zelfs deze noodoplossing vaak niet uitvoerbaar is omdat lokale regels en ambtelijke eisen splitsing blokkeren — bijvoorbeeld door parkeerverplichtingen, minimale oppervlaktevoorschriften en bestemmingsplanbeperkingen. Daardoor ontstaat een tegenstrijd tussen landelijke roep om splitsen en gemeentelijke blokkades.
Breder kader: het stuk koppelt het woningprobleem aan andere politieke thema’s: de auteur stelt dat het niet willen beperken van immigratie en het ontbreken van voldoende bouwcapaciteit de kernproblemen zijn, en noemt EU‑verdragen en natuurregelgeving als beperkende factoren. Ook wordt in het artikel een link gelegd met een bredere politieke agenda — onder meer een oproep tegen abortusbeleid — waarmee de schrijver het debat over leefruimte verbindt aan waarden en leefbaarheid.
Samenvattend: de opiniemaker vindt dat woningsplitsing slechts symptoombestrijding is, dat de uitvoerbaarheid wordt ondermijnd door lokale regels, en dat structurele oplossingen vereisen: grootschalige nieuwbouw, minder immigratie en het schrappen van belemmerende regelgeving.