Wolla: weer een jubelverhaal over de zegeningen der islam in NRC
In dit artikel:
Arthur van Amerongen reageert scherp op een positief getinte reportage in NRC Handelsblad over de winkelstraat Zwart Jan in het Oude Noorden van Rotterdam, waar veel winkels en eetgelegenheden op een voornamelijk moslimpubliek zijn afgestemd. Hij beschrijft hoe er vanuit binnen- en buitenland mensen komen voor trouwkleding, hijabs, halal-lekkerijen en souvenirs, en licht de door ondernemer Talhaoui geopende Prayer Lounge toe — twee schone gebedsruimtes met wasgelegenheid en toilet zodat bezoekers tijdens het winkelen hun gebed kunnen verrichten. Talhaoui verklaart zijn initiatief kort met het islamitische begrip “da’wah” (uitnodiging tot de islam). Vooral op vrijdag en zaterdag is er riante drukte bij de lounge.
Van Amerongen plaatst die reportage in een breder kader: hij wantrouwt wat hij “jubelverhalen” over islamitische wijken noemt en trekt parallellen met eerdere, euforische berichtgeving over Molenbeek in Brussel vóór en na aanslagen. Hij bekritiseert journalisten en opiniemakers die volgens hem tokenisering en een te rooskleurig beeld van deze buurten brengen, en haalt voorbeelden aan van columnisten (onder wie Hanina Ajarai en Sheila Kamerman) die zowel lof als controverse oogstten — Ajarai omdat een eerdere column over de MH17-ramp haar ontslag opleverde, Kamerman wegens aandacht voor representatie in reclame.
De columnist benadrukt dat Zwart Jan geen jihadistisch bolwerk is en wijst op enkele nog overgebleven niet-moslimzaken (Café Centraal, een kaasboer, een wijnwinkel). Tegelijkertijd waarschuwt hij voor maatschappelijke effecten van sterke homogenisering: hij citeert onderzoeksaandacht en getuigenissen uit Molenbeek over sociale controle, geweld en het verdwijnen van cafés en gemengde publieke ruimtes. Als concreet voorbeeld noemt hij ondernemer Peter Sluijters (Peter Tapijt), die na veertig jaar zijn zaak sloot omdat het aantal autochtone bezoekers sterk was gedaald; Sluijters ziet bovendien politieke agitatie in de buurt rondom partijen als DENK en Leefbaar Rotterdam.
Van Amerongen verwijst naar uiteenlopende verhalen in Vlaamse en Brusselse media — van lofzangen over gemeenschapsleven tot berichten over schietpartijen en onveiligheid — en uit uiteindelijk scepsis over de constante mediapositie die islamitische wijken vooral als warm en verbindend schildert. Hij pleit impliciet voor meer kritische, evenwichtige verslaggeving over de maatschappelijke veranderingen in dergelijke buurten en de gevolgen daarvan voor oude bewoners en ondernemers.