Wilders belooft een sprookje aan mensen die in zijn haatpraatjes geloven

In dit artikel:

Op een maandagmorgen wandelt een grootmoeder met haar driejarige tweelingkleindochters door de binnenstad van Groningen, langs de Martinitoren, de Akerk en de Grote Markt. Wat ze zien: veel winkels nog dicht, verlichte raampjes in kastelen en gemeentehuis, en een groot verkiezingsbord met Geert Wilders die richting hen wijst en claimt dat dit land aan bepaalde mensen toebehoort. De grootmoeder geniet van de fantasiespelletjes van de meisjes—eendjes, ganzenfamilies, sprookjesfiguren—maar botst tegelijk op lastige vragen over wie er ’s nachts de stad schoonmaakt en welke waarde die mensen hebben. Veel van die schoonmakers en seizoensarbeiders hebben een buitenlandse achtergrond en krijgen volgens haar weinig waardering of zekerheid.

De poster van Wilders maakt de zorgen concreet: zijn retoriek zet een scheidslijn tussen wie welkom is en wie niet, iets wat de vertelster moeilijk kan uitleggen aan kleuters. Ze vreest dat politici die op afkomst inzetten kwetsbare groepen onwelkom kunnen verklaren en hun toekomst ondermijnen. Vanuit haar perspectief is Wilders geen sportieve deelnemer aan het politieke spel: hij houdt zich niet aan democratische spelregels, levert geen constructieve prestaties en speelt oneerlijk door te kwetsen, te vernederen en angst te zaaien. In de metafoor van politiek als sport zou dat tot diskwalificatie moeten leiden.

Extra context: Geert Wilders is leider van de Partij voor de Vrijheid (PVV) en staat bekend om zijn hardere standpunten over immigratie en integratie. De grootmoeder sluit af met de ontnuchterende observatie dat haar kleinkinderen onbewust langs de poster lopen zonder te begrijpen hoe die wijsvinger en boodschap later hun wereld kunnen raken.