Wijers moest wel sneuvelen want hij was een obstakel in het plan van ondernemers voor een rechts kabinet

In dit artikel:

Hans Wijers trad vrijdag onverwacht terug als informateur nadat NRC privé‑appjes van hem publiceerde. Die berichten, van vóór de verkiezingen, tonen zijn afkeer van VVD‑leider Dilan Yesilgöz (hij noemt haar een “feeks”) en geven aan dat hij de voorkeur gaf aan een kabinet waarin GroenLinks en PvdA wél deelnemen — in tegenstelling tot wat Yesilgöz nastreeft. Eerder lag Wijers al onder vuur omdat hij op de verkiezingsavond in een besloten bijeenkomst zou hebben gezegd dat Yesilgöz een leugenaar is; onderzoeker Eric Smit zegt op LinkedIn dat hij die uitspraak zelf deed, en NRC nuanceerde later dat de bewering op getuigenverklaringen berustte, niet op een video-opname.

Wijers bood aanvankelijk excuses aan, maar de publicatie van de appjes maakte verdere samenwerking politiek onhoudbaar en leidde tot zijn vertrek als informateur. De context van het lek is gevoelig: de berichten kwamen uit een kring rond media‑ondernemer Willem Sijthoff, die volgens NRC deze zomer een netwerk van zakenlieden had opgebouwd dat na de verkiezingen een rechts kabinet wilde bevorderen. Deze groep stak ook geld in D66‑campagnes om stemmen bij GroenLinks/PvdA weg te halen, met als expliciet doel een coalitie zonder PVV en zonder GroenLinks‑PvdA mogelijk te maken.

De columnist trekt een parallel met een incident van dertig jaar geleden, toen Wijers als minister openbaar kritiek op Shell uitte en vervolgens een belastingdossier van hem uitlekte — een gebeurtenis die destijds intimiderend overkwam en volgens de schrijver laat zien hoe gevoelige informatie gebruikt kan worden om politieke druk uit te oefenen. Ironisch genoeg kwam Wijers later in de bestuursraad van Shell. De huidige zaak suggereert dat Wijers als voorstander van een linkse coalitie doelwit werd van politieke tegenkrachten die de uitkomst van het formatieproces wilden sturen.

De affaire laat ook iets zien over de machtsverhoudingen binnen de VVD: Yesilgöz voert een lijn waarin de partij zichzelf als leidend beschouwt bij de kabinetsvorming. Of die opstelling terecht is, blijft onderwerp van debat, maar de onthullingen tonen in elk geval hoe invloedrijke netwerken en gelekte privé‑communicatie het politieke proces kunnen verstoren.