Wierd Duk fileert Haagse bubbel en Thom van Campen: 'Dertigers zonder gezin die nooit gewerkt hebben, beslissen over úw leven'
In dit artikel:
Een fel betoog uit de Haagse media hekelt de komst van jonge carrièrepolitici in de Tweede Kamer en stelt dat zij de democratie uithollen. Telegraaf-verslaggever Wierd Duk plaatste recent een virale observatie op X: veel Kamerleden zijn dertigers die hun hele loopbaan binnen de politiek hebben doorgebracht, weinig tot geen arbeids- of gezinsachtergrond hebben en nu met ruime salarissen besluiten nemen die vooral impact hebben op gewone gezinnen.
De kritiek richt zich onder meer op Kamervoorzitter Thom van Campen (VVD), 35 jaar, die volgens de auteur en Duk symbool staat voor deze groep: opgeleid en gevormd binnen partijapparaten en Haagse kringen, maar zonder “maatschappelijke worsteling” of zichtbare ervaring in het bedrijfsleven, het onderwijs of het gezin. Ook namen als Rob Jetten en vroegere Jesse Klaver-passages worden gebruikt om te illustreren dat zulke profielen geen uitzondering zijn. Martin Bosma wordt aangehaald als voorbeeld van een ouder alternatief met meer levenservaring dat naar de achtergrond verdween.
Praktische zorgen liggen centraal in het betoog: deze jonge, vaak kinderloze politici zouden beleidskeuzes maken — over energiebelasting, klimaatmaatregelen zoals warmtepompen, migratie en andere economische kwesties — zonder de gevolgen zelf te ondervinden. De tekst noemt het politieke statuut en wachtgeld als perverse prikkels: politieke functies zouden een carrièreweg zijn geworden met financiële zekerheid, eerder dan een maatschappelijke roeping met risico’s en concreet bestuurservaring. Het salaris van de Kamervoorzitter (circa 170.000 euro plus vergoedingen) wordt gebruikt als illustratie van de afstand tot ondernemers en gezinnen die voor hun inkomen hard moeten werken.
De auteur betoogt dat dit gebrek aan diversiteit in levensachtergronden leidt tot beleidsfouten: problemen op de woningmarkt, in de volkswijken en bij het midden- en kleinbedrijf worden volgens de tekst deels verklaard door bestuurders die nooit met die realiteiten geconfronteerd zijn. Als remedie pleit het stuk voor meer vertegenwoordiging van mensen met “echte” beroepservaring — ondernemers, verpleegkundigen, leraren, boeren — die volgens de schrijver andere prioriteiten en een ander moreel kompas meebrengen.
Het artikel sluit met een sterke oproep: verander de samenstelling van politiek Nederland en stop volgens de auteur de “wereldvreemde elite” die over geld, huisvesting en toekomst van burgers beslist. Als concreet vervolg wordt verwezen naar een petitie tegen abortusplannen, waarmee de schrijver zijn politieke en morele bezwaren wil vertalen naar actie.