Weet je wat nou zo vet is aan de islam?

In dit artikel:

Rachel Aviv’s gedachte over verhalen die je óf opsluiten óf bevrijden staat centraal in dit persoonlijke stuk: diagnoses en narratieven kunnen je identiteit vormen, maar je weet in het moment niet of een gekozen verhaal je zal helpen of schaden. De auteur voelt zich hierdoor achtervolgd en verzet zich tegen de metafoor van de trein, die suggereert dat we via individuele wil ons levensverhaal volledig zelf kunnen bepalen.

In een losse, persoonlijke toon deelt ze een ervaring: ze bekende tegen iemand dat ze echt enthousiast was over de islam — niet vanuit een politiek statement, maar omdat zij aspecten ervan als aantrekkelijk ervaart. Dat contrast met het publieke debat maakt indruk: decennialang is het gesprek over islam vooral ingericht rond angst en bedreiging, waardoor het zelden over schoonheid of alledaagse genoegens gaat. Een klein staaltje daarvan zijn de alledaagse momenten die tonen hoe gewoon leven er is — in de wachtkamer van haar Iraakse tandarts hoorde ze een moeder en zoon praten over Plopsaland, en voelde ze schaamte omdat haar verbeelding dat niet meteen aannam.

Kleine observaties — zoals een kersthit die de hele maand december in haar hoofd blijft hangen — illustreren hoe externe patronen in ons binnendringen zonder sturing.

Een imam legde haar het onderscheid uit tussen grote en kleine jihad: de echte strijd is innerlijk, een voortdurende worsteling met het ego en een levenslang streven naar goed handelen. Tegelijk waarschuwt ze dat degenen die beweren met die grote strijd bezig te zijn vaak luid en intimiderend zijn, en zo anderen bang maken in plaats van te bevrijden. Het stuk onderzoekt hoe verhalen ons vormen en wie het recht claimt om die verhalen te dicteren.