Walid C.A. (23) krijgt tbs met dwangverpleging voor doden buurvrouw in flat Amsterdam-Noord

In dit artikel:

De 23-jarige Walid C.A. is veroordeeld tot tbs met dwangverpleging voor het doden van zijn 53-jarige buurvrouw in Amsterdam-Noord in juli 2024. De rechtbank stelde vast dat hij destijds ontoerekeningsvatbaar was vanwege psychische problemen, waaronder psychoses, en dat hij mogelijk kort voor het incident was gestopt met medicatie. Op 5 juli probeerde hij ’s ochtends via een smoes toegang te krijgen tot de woning van zijn buurvrouw, die dit verijdelde, waarna hij gewelddadig in woede uitbarstte. C.A. sloeg haar herhaaldelijk met een dweilstok en een ingelijste puzzel in het trappenhuis, waarbij het slachtoffer ernstig en fataal werd verwond.

Ambulancemedewerkers troffen haar nog levend aan, maar konden niets meer voor haar betekenen. Getuigen beschreven het geweld als gruwelijk en het slachtoffer was zodanig toegetakeld dat haar geslacht aanvankelijk niet te onderscheiden was. Na de aanval werd C.A. onder politiebegeleiding aangehouden; hij droeg religieuze kleding en riep “Allahoe akbar”. Hij verklaarde later dat hij in een psychose verkeerde en dacht dat hij omringd was door Israëliërs, waaronder zijn buurvrouw, die hij als de duivel zag. Ondanks mogelijke motieven ontkende hij religieus gemotiveerd te zijn.

De dochter van het slachtoffer gaf aan door het trauma zware therapie nodig te hebben, terwijl de deskundigen bevestigden dat C.A. ontoerekeningsvatbaar was. Zij adviseerden tbs met voorwaarden, wat gedwongen opname uitsloot, maar met maatwerk en strikte voorwaarden. De officier van justitie sprak echter zijn twijfels uit over een behandeling met voorwaarden en eiste tbs met dwangverpleging, wat de rechtbank overnam. De rechter benadrukte dat langdurige beveiliging van de maatschappij en het verkleinen van herhalingsgevaar alleen met dwangverpleging te waarborgen is, passend bij de ernst van het misdrijf.

C.A. en zijn advocaat krijgen twee weken de tijd om tegen dit vonnis in hoger beroep te gaan. Deze zaak illustreert de complexe wisselwerking tussen ernstige psychische aandoeningen en strafrechtelijke verantwoordelijkheid bij gewelddadige delicten.