Waarom kiezen Nederlands-Marokkaanse voetballers niet meer voor Oranje?
In dit artikel:
Dries Boussatta was in 1998 de eerste Nederlands-Marokkaanse speler in Oranje; daarna volgden onder anderen Khalid Boulahrouz, Ibrahim Afellay en Anwar El Ghazi (laatstgenoemde in 2015). Sindsdien kozen meerdere spelers met Marokkaanse roots echter bewust voor Marokko: Hakim Ziyech, Sofyan Amrabat, Noussair Mazraoui en onlangs PSV-linksback Anass Salah‑Eddine, die zijn internationale toekomst bij de Atlasleeuwen ziet liggen.
Voordelen van Marokko en redenen voor de switch zijn meervoudig. Ten eerste speelt het maatschappelijke klimaat een rol: sommige oud-internationals noemen de opkomst van extreem‑rechts en een verharding in de samenleving als factor waardoor spelers zich minder welkom voelen in Nederland, al is daar niet iedereen het mee eens; anderen benadrukken dat sport en politiek gescheiden moeten blijven en dat kansen in Nederland aanwezig zijn. Daarnaast wegen sportieve overwegingen zwaar: de concurrentie op posities in Oranje is groot — met sterkhouders uit de Premier League — waardoor spelers pragmatisch kijken naar hun perspectief en speelkansen.
Belangrijk voor Marokko is de structurele opmars van de voetbalinfrastructuur. De door de staat gesteunde Académie Mohammed VI levert talenten af en biedt topfaciliteiten; scouting en monitoring van jonge Marokkaanse spelers in Europa zijn sterk geprofessionaliseerd. De nationale competitie heeft aan kwaliteit en aantrekkingskracht gewonnen; er verschijnen steeds meer grote namen en er wordt serieus betaald. Die verbeteringen werpen sportieve vruchten af: Marokko boekte recente successen zoals de WK‑halvefinale van 2022, olympisch brons in 2024, meerdere jeugdtriomfen (Afrikaans U17‑kampioen en wereldkampioen U20) en een record van zestien opeenvolgende interlandzeges.
Die sportieve en emotionele waardering — snelle erkenning van talent, openbare huldiging en aandacht van de bond — maakt de Marokkaanse optie aantrekkelijk. Clubs en nationale staf benaderen spelers actief, wat bij sommigen het gevoel versterkt dat ze er méér gezien en gewaardeerd worden dan elders. De verwachting onder betrokkenen is dat Marokko de komende jaren nog meer spelers in Europa vroegtijdig aan zich zal binden, ook in het vrouwenvoetbal, zeker met het vooruitzicht van het WK 2030 in eigen land.