Waarom het IMF en bedrijven hun klimaatwerk verzwijgen (en dat goed nieuws kan zijn)
In dit artikel:
De juli-update van de World Economic Outlook (IMF) schetst volgens de auteur een klassieke groeiverwachting — wereldwijde bbp-groei van circa 3% in 2025–2026, dalende inflatie buiten de VS, geopolitieke risico’s en oplopende schuldenproblematiek in armere landen — maar opvallend is wat ontbreekt: klimaat en opwarming krijgen geen aandacht. Vorig jaar kwamen die thema’s wel expliciet terug in IMF-rapporten en persconferenties, waardoor de afwezigheid in de nieuwste editie opvalt.
De schrijver wijst op een mogelijke verklaring: politieke druk uit Washington en de invloed van de Amerikaanse regering — de grootste geldschieter van het IMF — zouden de nadruk op klimaatzaken kunnen verminderen. Ook vergelijkt hij de kwetsbaarheid van het IMF met die van prestigieuze Amerikaanse universiteiten die concessies zouden doen om donaties of politieke druk te pareren. Tegelijkertijd waarschuwt hij niet al te pessimistisch te worden: het IMF voert nog steeds klimaatgerelateerd werk uit, zoals Climate Change Policy Assessments en samenwerking met het Green Climate Fund en de Wereldbank om klimaatprojecten te financieren, al noemt hij dat tot nu toe onvoldoende en soms minder zichtbaar.
Het fenomeen wordt gekoppeld aan het door The Economist gekapte begrip “greenhushing”: organisaties en bedrijven melden hun klimaatinspanningen minder luidruchtig, in tegenstelling tot greenwashing. Onderzoek toont dat steeds meer bedrijven zich richten op scope‑3-emissies (emissies in de toeleveringsketen) — twee derde van de onderzochte bedrijven versus 28% in 2022 — en dat ondernemingen met expliciete klimaatdoelen in de afgelopen drie jaar gemiddeld grotere emissiereducties realiseerden (ongeveer 8% versus 3% bij bedrijven zonder doelen).
Ook op EU-niveau ziet de auteur een dubbel gezicht: politieke verschuivingen naar rechts hebben sommige klimaat- en natuurinitiatieven afgezwakt, maar kerninstrumenten en doelen blijven intact. De EU-klimaatwet staat er nog en beleidspakketten zoals REPowerEU en het emissiehandelssysteem blijven actief; de EU ligt volgens de schrijver op koers voor ongeveer 54% minder broeikasgassen in 2030 ten opzichte van 1990, dichtbij de -55%-doelstelling. Mede daardoor zou het beeld dat in media en beleidsdocumenten wordt geschetst somberder kunnen zijn dan de feitelijke voortgang.
Samengevat: klimaatmaatregelen en -resultaten lijken deels onder de radar te verdwijnen — door politieke druk, terughoudende communicatie en mediaklemtonen op slecht nieuws — terwijl er tegelijkertijd stille, meetbare vooruitgang plaatsvindt bij bedrijven, internationale instellingen en in de EU.