Waarom Bosma nooit meer Kamervoorzitter kan worden

In dit artikel:

Martin Bosma heeft zondag bij WNL op Zondag zijn voorzitterschap van de Tweede Kamer neergelegd en sprak van spijt, terwijl hij tegelijk hoopt na de volgende verkiezingen — die hij binnen een jaar verwacht — weer gekozen te worden. In het interview liet hij blijken dat hij grote twijfels heeft bij de representativiteit van het parlement: volgens hem weerspiegelt het niet de echte opvattingen van het volk. Dat argument zette hij in om zich tegen een D66-voorstel te keren dat partijen zou dwingen een ledenstructuur op te bouwen; leden zouden volgens hem juist tussen leiders en de volkswil komen te staan.

Bosma schilderde een alternatief politiek model waarin één sterke leider 'instinctief' aanvoelt wat het volk wil en rechtstreeks op die instemming inspeelt. Partijen met actieve leden en een vrij gekozen parlement zouden in dat beeld slechts hinderlagen zijn tussen leider en bevolking. Hij en PVV-leider Geert Wilders zouden die directe verbinding met het electoraat bezitten; binnen hun kring wordt het parlement soms als een 'nepparlement' bestempeld.

De columnist oordeelt dat zulke opvattingen onverenigbaar zijn met het voorzitterschap van een democratisch gekozen Kamer: het pleidooi voor een quasi-charismatisch leiderschap en het verachten van interne partijdemocratie tonen volgens hem Bosma's ongeschiktheid voor die functie. Er wordt ook een waarschuwende vergelijking gelegd met autoritaire verering van voormannen uit het verleden.

Verder benadrukt de schrijver dat het toeslagenschandaal en de problemen rond het Groningse aardgasveld niet uit de publieke aandacht mogen verdwijnen. Tot slot wordt de wekelijkse podcast Het Geheugenpaleis genoemd, nu met aandacht voor het rapport-Wennink.