Waar je naar kijkt, wat je luistert, of negeert, het maakt allemaal deel uit van de strijd

In dit artikel:

In de documentaire No Other Land laat de Palestijn Basel zien hoe bewoners van zijn dorp op de Westelijke Jordaanoever dagelijks te maken hebben met geweld van Israëlische soldaten en kolonisten: tanks die scholen en kippenhokken verwoesten, een waterput die met cement wordt dichtgegooid nadat het gebied tot militair oefenterrein is verklaard. Basel dringt er herhaaldelijk op aan: "We moeten blijven filmen." Zijn Israëlische vriend Yuval publiceert stukken, maar in 2021 blijven die online vrijwel onopgemerkt — een voorbeeld van hoe moeilijk het is om in de moderne aandachtseconomie door te breken.

Het essay gebruikt die documentaire als vertrekpunt om te onderzoeken wie macht heeft: wie beschikt over wapens en technologie, wie stelt wetten op en wie bepaalt welke beelden de wereld bereiken. Sociale media fungeren als podium waar likes, algoritmen en extremere content de aandacht sturen — en waar die aandacht omzet wordt: van status tot geld. Soms is er echter meer op het spel dan views; beelden van de aanval van 7 oktober 2023 lieten de wereld het Palestijnse leed opnieuw zien en wakkerden discussies over historische onderdrukking en het vermeende karakter van Israël als apartheidsstaat aan.

De tekst wijst ook op de politieke waarde van zintuigen: waar je naar kijkt of luistert, en wat je koopt of weigert te kopen (boycotten van merken als Coca‑Cola of l’Oréal), heeft betekenis in het conflict. Voorbeelden zoals campagnes die Spotify‑lijsten beïnvloeden illustreren dat ook 'oren' kunnen worden gemobiliseerd en gemonetariseerd. Uiteindelijk rijst de vraag of onze blik niet meer doet dan registreren — of wij, door te kijken en te consumeren, ook medeplichtig zijn aan het voortbestaan van het onrecht dat die beelden tonen.