VVD-Kamervoorzitter Thom van Campen onthult ware gezicht in woke-biecht: 'Ik heb buikpijn van PVV'
In dit artikel:
Thom van Campen (VVD), sinds kort Kamervoorzitter, wordt in een fel betoog aangevallen vanwege uitspraken en gedrag uit een juli 2025-interview met NRC. De auteur stelt dat Van Campen zich niet neutraal opstelt: hij zou openlijk afkeer hebben geuit van samenwerking met de PVV na de verkiezingen van 2023 (toen de PVV 37 zetels behaalde) en heeft gezegd dat hij “een tijdje buikpijn” had bij dat vooruitzicht. Volgens het artikel laat dat zien dat hij de keuze van veel kiezers niet accepteert en zijn functie als onpartijdig voorzitter niet passend vervult.
Het stuk haalt ook zware emotionele reacties uit het interview aan: Van Campen zou tranen hebben moeten bedwingen nadat PVV-collega Caroline van der Plas kritiek leverde op seksuele voorlichting aan jonge kinderen en een grap maakte over de zogeheten “letterbak” (lhbtiqa+). De auteur gebruikt die scène om te betogen dat Van Campen te gevoelig is voor kritiek en daardoor niet bestand is tegen zware Kamerdebatten.
Verder beschuldigt het betoog hem van partijdig gedrag buiten de Kamer. Genoemd worden acties als het blokkeren van critici op X en persoonlijke betrokkenheid bij lhbtiq-activisme: in juli zou Van Campen tijdens de Pride in Boedapest met andere VVD‑kopstukken hebben meegedaan — inclusief het dragen van roze sokken en schmink — en zich onveilig hebben gevoeld door de Hongaarse politie. Die beelden en anekdotes dienen in het artikel als bewijs dat hij een ‘woke’-agenda zou promoten en een cultureel-linkse inslag heeft.
Politieke consequenties volgens de schrijver: onder Van Campen (en VVD-minister Yesilgöz) zou de VVD verschuiven richting D66-achtige posities, waarmee het volgens de auteur een vijandige omgeving wordt voor rechtse kiezers en partijen als PVV, BBB, FVD en SGP. De verwijzing naar de manier waarop Van Campen boven Martin Bosma werd verkozen versterkt het beeld van een partijkartel. Tot slot bevat het betoog oproepen tot politieke actie — onder meer tegen de abortusplannen — en pleit het voor terugkeer naar een bestuursstijl waarin volgens de auteur neutraliteit en behoudende waarden leidend zijn.
Kort samengevat: het artikel presenteert Van Campen als emotioneel en partijdig, wijst op passages uit een NRC-interview en publieke optredens als bewijs, en concludeert dat hij ongeschikt is als onpartijdig voorzitter van de Tweede Kamer. Het stuk is een uitgesproken opiniestuk met duidelijke oproepen tot verzet en verwijzingen naar petities; de lezer moet dat kader meewegen bij de beoordeling van de aangevoerde feiten en interpretaties.