VVD'er Azmani wil 'vrijwillige terugkeer' voor asielzoekers - naïef plan dat illegaal verblijf beloont
In dit artikel:
VVD-Europarlementariër Malik Azmani pleit in Brussel voor prioriteit van vrijwillig vertrek bij afgewezen asielzoekers: geld, begeleiding en een retourticket zouden volgens hem effectiever, goedkoper en menselijker zijn. Hij wil ook dat een terugkeerbesluit in één lidstaat automatisch in de hele EU geldt en dat Frontex een centrale rol krijgt bij terugkeeroperaties.
De auteur van het stuk betwijfelt echter sterk of dat in de praktijk werkt. Vrijwillige terugkeer kan zinvol zijn voor mensen die legaal in Nederland verbleven en er bewust voor kiezen terug te keren (remigratie), maar niet voor mensen die als asielzoekers zijn afgewezen. Uitgeprocedeerden die jaren in opvang en juridische procedures zaten, vertrekken volgens de schrijver zelden vrijwillig; ze duiken onder en worden illegaal of vertrekken naar andere EU-landen. Cijfers tonen dat slechts een klein deel daadwerkelijk meewerkt aan terugkeer; veel anderen keren later terug na uitzetting. Dat maakt “vrijwillig vertrek” op papier goedkoop, maar in de praktijk duur: het houdt illegaliteit in stand, trekt nieuwe asielzoekers aan en vergroot druk op politie, opvang en sociale voorzieningen.
De kritiek spitst zich toe op twee kanten: in Brussel klinken mooie woorden over menselijkheid en gedeelde verantwoordelijkheid, terwijl in Nederland de concrete gevolgen zichtbaar zijn — overvolle asielcentra, noodopvang in sporthallen, woningnood en een afnemend vertrouwen van burgers in de politiek. Bovendien is een Europees uniform terugkeersysteem volgens de auteur onhaalbaar zolang lidstaten grote verschillen in wetgeving en bereidheid hebben; Frontex kan alleen handelen als landen meewerken, en landen als Italië, Spanje en Griekenland zitten al overbelast.
Concluderend stelt de schrijver dat Azmani’s voorstel past in wat hij ziet als een VVD-patroon: streng retoriek maar weinig doortastend handelen. In plaats van te blijven inzetten op vrijwilligheid, pleit hij voor “keiharde handhaving” en duidelijk afgebakende grenzen om het migratieprobleem effectief aan te pakken. Het betoog bevat daarnaast emotionele oproepen en verwijzingen naar petities, waarmee de toon meer opiniërend en mobiliserend is dan louter informatief.