Vrijlating van Israëlische gijzelaars of Palestijnse gevangenen nabij, familie houdt adem in
In dit artikel:
Maandag zouden, als alles volgens plan verloopt, twintig Israëlische gijzelaars na 737 dagen vrijgelaten worden; tegelijkertijd komen bijna tweeduizend Palestijnse gevangenen vrij als onderdeel van het vorige week afgesproken staakt‑het‑vuren. Hamas heeft gesteld dat de vrijlatingen uiterlijk om 11.00 uur moeten plaatsvinden. Onder de Israëlische gegijzelden worden naar verwachting de broers Ariel (28) en David Cunio gerekend; hun vrouwen en kinderen werden al eerder vrijgelaten. De emotie rond de herenigingen is groot: Einav Zaugauker, moeder van een gegijzelde, zegt over het weerzien met haar zoon: “Ik kan niet ademen, ik kan niet uitleggen wat ik voel. Het is gek... Hem omhelzen en kussen, gewoon tegen hem zeggen dat ik van hem houd, dat is het.”
In Israël overheerst de publieke aandacht voor het lot van de gijzelaars: op het zogenaamde Gijzelaarsplein in Tel Aviv en tijdens wekelijkse demonstraties staat dat thema centraal, in contrast met veel Europese betogingen die vooral de situatie in Gaza benadrukken. Details over de manier waarop Hamas de vrijlating wil laten verlopen zijn nog niet vrijgegeven; Hamas zou hebben beloofd er geen propagandashow van te maken. Voor het bergen van lichamen van omgekomen gijzelaars is volgens de overeenkomst meer tijd nodig.
Later die dag zal Israël ongeveer 250 Palestijnen met lange straffen en circa 1.700 mensen die de afgelopen twee jaar zonder proces werden vastgezet, vrijlaten. In totaal zitten ongeveer 11.000 Palestijnen in Israëlische cellen. Geselecteerden zijn dit weekend al verplaatst naar detentiecomplexen op de bezette Westelijke Jordaanoever en bij de grens met Egypte. Een belangrijke afwezige in de lijst zal vermoedelijk Marwan Barghouti (66) zijn; hij zit sinds 2004 een levenslange straf uit en wordt door veel Palestijnen als een potentiële vereniger gezien, reden waarom Israël hem niet vrijgeeft.
Donald Trump speelt een prominente rol in de politieke nasleep: hij ontmoet families van gegijzelden, spreekt het Israëlische parlement toe en reist daarna naar Sharm el‑Sheikh om samen met de Egyptische president Al‑Sisi een top over de toekomst van Gaza voor te zitten. Zijn optreden leverde hem zelfs lof in sommige internationale bladen; in Tel Aviv scandeerden duizenden mensen dankwoorden voor hem terwijl premier Netanyahu werd uitgejouwd. Trumps gezant Steve Witkoff verklaarde: “Ik wou dat de president hier was... Trump zou dit geweldig hebben gevonden.”
Voor de vrijgelaten Palestijnen verandert vrijlating niet automatisch in veiligheid of stabiliteit. Hamas zou hebben opgeroepen gebieden te ‘zuiveren van criminelen en collaborateurs’ na het terugtrekken van Israëlische troepen, en het Israëlische leger kondigde aan meteen alle Hamas‑tunnels te willen vernietigen. De humanitaire situatie in Gaza blijft schrijnend: naar schatting zijn in de afgelopen twee jaar meer dan 67.000 Palestijnen omgekomen, de blokkade veroorzaakte ernstig voedseltekort en veel gebouwen zijn verwoest. Honderden vrachtwagens met hulpgoederen staan aan de grens klaar om op basis van het akkoord binnen te komen, wat enige opluchting biedt, maar het leed is groot en de toekomst onzeker. Het persoonlijke verhaal van Inas Abu Maamar illustreert dat: zij verloor meerdere familieleden, is herkenbaar van een veelgepubliceerde foto met haar gedode nichtje en vreest vooral voor haar achtergebleven neefje Ahmed, die zwaar getraumatiseerd is.