NU+ | Oud-NAVO-topmilitair Bauer: 'Wij moeten onze shit op orde krijgen'
In dit artikel:
Rob Bauer was van 2021 tot 2025 de hoogste militaire functionaris binnen de NAVO en stond in nauw contact met het begin van de Russische invasie in Oekraïne op 24 februari 2022. Na zijn afscheid in januari 2025 uit de NAVO schreef hij samen met Eleonora Russell het boek *Wie vrede wil, moet zich voorbereiden op oorlog*, waarin hij benadrukt dat oorlog terug is in Europa en dat Rusland opnieuw een dreiging vormt voor het bondgenootschap.
Bauer stelt dat binnen de militaire en politieke top van Nederland en de NAVO het besef van deze bedreiging inmiddels groot is, maar dat het brede publiek nog onvoldoende wakker is geschud. Hij benadrukt dat investeringen in defensie en afschrikking noodzakelijk zijn om oorlog te voorkomen en dat de NAVO met voldoende militaire capaciteit niet alleen dreiging moet tonen, maar ook daadwerkelijk in staat moet zijn een aanval af te slaan.
Hoewel Oekraïne geen lid is van de NAVO, onderstreept Bauer dat de alliantie haar verdragsverplichtingen jegens wel-NAVO-landen, zoals de Baltische staten, strikt naleeft. De eenheid binnen de NAVO is volgens hem de grootste kracht en tegelijkertijd het doelwit van Poetin, die via landen als Hongarije probeert verdeeldheid te zaaien.
Bauer wijst tevens op het aandeel van Europa zelf in het verzwakken van de NAVO, door jarenlang te weinig te investeren en beloftes aan de VS niet na te komen. Hij erkent de onvoorspelbaarheid van voormalige Amerikaanse president Trump maar benadrukt dat het probleem voor een groot deel bij Europa zelf ligt. Zijn oproep is duidelijk: Europa moet zijn defensie beter regelen en niet blijven vertrouwen op hulp van buitenaf.
De discussie in Nederland over het verhogen van de defensie-uitgaven naar vijf procent van het bruto binnenlands product noemt Bauer problematisch, vooral wanneer politici willen investeren zonder dat burgers dat in hun portemonnee merken. Volgens hem ontbreekt op dat vlak het noodzakelijke leiderschap en wordt het nog steeds gezien als een keuze of luxe in plaats van een urgente noodzaak.
Tot slot merkt Bauer op dat de houding binnen de NAVO veranderd is van voorzichtig vragen naar steun naar het duidelijk opeisen van inzet, wat wijst op een kentering in de bereidheid om actief bij te dragen aan gezamenlijke veiligheids- en defensiedoelen.