Voorlopig weet VS zijn honger naar zeldzame grondstoffen niet zelf te stillen

In dit artikel:

Alaska herbergt vrijwel alle zeldzame aardmetalen die de VS als 'kritiek' bestempelt, maar dat betekent niet dat Amerika snel onafhankelijk wordt van Chinese leveringen. Rond Fairbanks en in andere delen van Alaska is de mijnbouw actief — goudwinning gaat hier door en er wordt volop geëxploreerd naar andere mineralen — maar de praktische en politieke obstakels zijn groot. Bedrijven kampen met hoge kosten, weinig verwerkingscapaciteit in eigen land en een trage vergunningen- en bouwcyclus: "Het duurt ongeveer 29 jaar om een mijn met vergunningen operationeel te krijgen", zegt Deantha Skibinsi van de Alaska Miner's Association.

Lokale overlast is zichtbaar: zware vrachtauto’s die ertstransport verzorgen verergeren wegen die door ontdooiende permafrost verzakken, wat bewoners en verkeersveiligheidsgroepen zorgen baart. Financiële investeringen en politieke wil ontbreken deels; Washington zoekt daarom ook naar grondstoffen in het buitenland en tekende deals met landen als Oekraïne, terwijl interesse bestaat in Groenland, Congo en Rwanda. Die zoektocht is ingegeven door de geopolitieke kwetsbaarheid: China produceert nu grofweg 70 procent van de wereldwijde zeldzame aardmetalen en kan die positie als drukmiddel gebruiken.

Als sneller haalbare optie wijzen experts op het herwinnen van mineralen uit tailings — eerdere mijnafvalbergen die destijds economisch oninteressant werden geacht maar nu waarde kunnen bevatten. Dat benutten van bestaande mijninfrastructuur kan de goedkoopste en snelste route zijn om binnenlandse toevoer op te schalen. Tegelijk blijft een fundamenteel probleem: er ontbreken gedetailleerde geologische kaarten om gericht nieuwe vondsten te doen. Zonder fors meer investeringen, snellere procedures en betere kaartlegging blijft volledige zelfvoorziening van de VS in kritieke mineralen op korte termijn onwaarschijnlijk.