Voor de één ben je een deugneus, voor de ander een racist. Ik voel me geen van beide, maar aan de verwijten wen je snel
In dit artikel:
Lezersreacties kunnen fel en tegengesteld zijn: sommigen verwijten de redactie te „deugen” omdat zij vermeende groepsaanduidingen bestrijden, anderen noemen de krant „racistisch” omdat afkomst wél wordt genoemd. Hoofdredacteur Paul van den Bosch zegt dat deze tegenstrijdige verwijten erbij horen en dat de juiste houding is: kalm blijven en goed nadenken voordat je details publiceert.
Hij geeft drie praktijkvoorbeelden om de afwegingen te illustreren. Bij de moord op de 17‑jarige Lisa bleek de verdachte een 22‑jarige asielzoeker die in een COA‑locatie verbleef. Volgens Van den Bosch waren die feiten relevant voor het beeld van de zaak; de media lieten zowel de achternaam als de foto van het slachtoffer weg. In een andere zaak werd een 46‑jarige Georgiër in Bunschoten gearresteerd voor een gewelddadige verkrachting; omdat huisgenoten hem herkenden op opsporingsbeelden, meldde de krant zijn woonomgeving (een arbeidsmigrantenvilla). Het derde voorbeeld betreft overlast door groepen Syrische jongeren in steden als Utrecht en Den Bosch, waar burgemeesters alarm slaan en de etnische achtergrond volgens de redacties bij die specifieke verhalen hoort.
Het kernprincipe van de redactie is vastgelegd in het stijlboek: afkomst en andere gevoelige details alleen publiceren als ze daadwerkelijk relevant zijn voor de strafzaak of het maatschappelijk debat. Redactie en hoofdredactie overleggen per dossier; soms wordt een foto geblurred, soms niet—vooral als publicatie de opsporing of de veiligheid van anderen kan bevorderen. Zodra een verdachte is aangehouden en de opsporingsfase voorbij, wordt gezichtsmateriaal meestal geanonimiseerd. Ook benadrukt Van den Bosch journalistieke zorgvuldigheid: één bron is nooit genoeg, en informatie over slachtoffers en nabestaanden vraagt extra terughoudendheid en respect.
De onderliggende boodschap is een oproep tot bedachtzaamheid: in een onrustige publieke sfeer moeten redacties balance houden tussen openbaarheid en privacy, tussen het informeren van het publiek en het voorkomen van onnodige stigmatisering. Wanneer politie of rechtbank later meer details vrijgeeft, zal de krant die—als ze relevant zijn—aan de lezers toelichten, ook al roept dat opnieuw reacties op.