'Voor 23 euro aan riblappen heeft ie opgevreten, dat schijtbeest'

In dit artikel:

Zaterdagochtend bij een drukke bakker op de Ten Katemarkt observeert de vertelster het buurtgewoel terwijl ze een nummertje trekt (nummer 86) en wacht tot haar beurt. Om haar heen wisselen klanten luide anekdotes en plagerijen uit: een dikke blonde vrouw klaagt dat iemand voor 23 euro aan riblappen en een stuk leverworst heeft opgegeten, een bakkersmedewerkster roept schalks “soixante‑neuf” als nummer 69 aan de beurt is, en twee jongetjes trekken vrolijk nummertjes tot hun moeder ze wegtrekt. Een jonge moeder doet een uitgebreide bestelling, er huilt een baby in de kinderwagen, en de vader maakt flauwe grappen over schoonmoeders in nachtjapon en ontbrekende kunstgebitten — kleine, genante buurtverhalen die met een glimlach worden afgehandeld.

De sfeer is huiselijk en luidruchtig: klanten lachen, bekritiseren, delen brood en krijgen krentenbollen voor de kinderen. De discussie over de vermeende diefstal van riblappen en leverworst blijft het gespreksonderwerp, maar of de beschuldiging klopt blijft onduidelijk. Gefascineerd door het sappige gerucht pakt de vertelster uiteindelijk nog een nieuw nummertje; nieuwsgierigheid drijft haar verder, omdat ze wil weten hoe het verhaal afloopt.

Het stukje is een alledaagse, humoristische observatie van buurtleven — klein leed, groot amusement — geschreven door Sylvia Witteman.