Vijf jaar na #dorhout moeten de twijgjes en groene blaadjes sneuvelbereid zijn.

In dit artikel:

Vijf jaar geleden publiceerde de schrijver zijn eerste column over de coronamaatregelen, getiteld "Doodgewoon", die kritisch was ten opzichte van het beleid. De column heeft veel impact gehad, maar wordt niet altijd goed begrepen. De auteur reflecteert op het leven van zijn opa en vader, die met pragmatisme omgingen met de dood, een thema dat in de huidige samenleving steeds meer wordt gemeden. Hij wijst op de verschuiving van de dood uit het dagelijks leven, waarbij ouderen steeds minder geaccepteerd worden als onderdeel van de maatschappij, ondanks hun groeiende aantal.

De schrijver bekritiseert de huidige omgang met ouderdom en dood, waarbij vooral de coronacrisis en de aandacht ervoor de acceptatie van de dood verder bemoeilijken. Er wordt gesuggereerd dat de vergrijzende babyboomgeneratie de impact op jongere generaties, zoals oplopende zorgkosten, niet in ogenschouw neemt. De oproep is om een cultuur van openheid en acceptatie te creëren rondom het levenseinde, in plaats van de dood te verstoppen. De column eindigt met een waarschuwing over de paradox in de manier waarop de maatschappij omgaat met ouderen versus jonge mensen, die nu de druk voelen om te vechten in een conflict.