Verkiezingen 2025: onderbuik of de feiten?
In dit artikel:
De campagne bereikt haar piek terwijl in de peilingen acht op de tien kiezers nog twijfelen; dat maakt de eindfase onvoorspelbaar. De schrijver bekritiseert dat de landelijke politiek de afgelopen weken vooral door emotie, gladde retoriek en mediatrucs wordt bepaald, en niet door inhoudelijke feiten. Diverse kopstukken krijgen het verwijt: PvdA’er Frans Timmermans zou de opvangproblematiek bagatelliseren; GroenLinks-leider Jesse Klaver reduceert woningnood tot een simpele bouwopgave zonder marktinzicht; D66’er Rob Jetten belooft stadsuitbreidingen terwijl stikstof- en CO2-beleid bouwen bemoeilijken; CDA’er Henri Bontenbal laat zich kwetsbaar tonen in tweets en uitspraken over onderwijs en religie; SP’ers beloven herverdeling van rijkdom; VVD’er Dilan Yeşilgöz wisselt op opportunistische wijze van standpunt; en PVV-leider Geert Wilders profileert zich als tegenstander van de rest van het veld.
Achter die politici staan spindokters, psychologen en marketingstrategen die boodschappen fijnslijpen en media sturen, wat volgens de auteur leidt tot oppervlakkige quotes, onderlinge beschuldigingen en het vermijden van echte beleidsdebatten. Het publieke debat zou zo vervallen tot een ‘kinderachtig’ steekspel waarin inhoudelijke toetsing ontbreekt.
Economische belangen spelen volgens het stuk een centrale rol: marktpartijen zouden elke politieke uitspraak omzetten in winstgevende businessmodellen, waardoor politiek en beleid in stand blijven ongeacht de praktische gevolgen. De schrijver stelt vragen bij grote beleidsambities — 100.000 woningen per jaar, forse uitgaven aan klimaatmaatregelen of de omvang van de asielkosten — en betwijfelt de haalbaarheid binnen bestaande regelgeving en financiële prikkels.
De oplossing die het stuk voorschrijft is concreet: stemmen met gezond verstand voor partijen die realisme, feitenvastheid en een langetermijnvisie bieden in plaats van retoriek en belangenverstrengeling. Alleen zulk electoraat kan volgens de auteur beweging in Den Haag afdwingen en voorkomen dat kortetermijnpolitiek en marktinteresses blijven bepalen wat er met samenleving en middelen gebeurt.