Ver van de schijnwerpers werden deze Nederlanders wereldkampioen in 2025
In dit artikel:
Dit jaar kleurden drie relatief onbekende wereldkampioenen de Nederlandse sportkalender: zijspancrosser Koen Hermans (28) met bakkenist Ben van den Bogaart, bridger Merel Bruijnsteen (33) met het vrouwenteam en biljartster Therèse Klompenhouwer (42). Hermans veroverde zijn eerste wereldtitel zijspancross op 21 september, het bridge-damesteam won het WK op 31 augustus in Herning (Denemarken) door favoriet China te kloppen, en Klompenhouwer pakte op 25 september haar zesde titel in het driebanden (three-cushion) biljarten — haar eerste wereldtitel sinds twee jaar.
Hoewel hun prestaties internationaal toonaangevend zijn, kregen ze weinig ruimte op de nationale voorpagina’s omdat hun successen samen vielen met grootschalige evenementen: voetbalwedstrijden als AZ–Feyenoord en PSV–Ajax, Formule 1-races (onder meer Max Verstappen), de Vuelta en de US Open. Daardoor bleef publieke aandacht en media-exposure beperkt.
De vieringen waren bescheiden maar warm. Bruijnsteen en haar team vierden in een café in Herning en kregen bij thuiskomst bloemen en felicitaties in hun club. Hermans werd door de burgemeester van Hengelo (Gld.) gehuldigd en mocht op het FIM-gala in Zwitserland een medaille in ontvangst nemen. Klompenhouwer krijgt geregeld erkenning, vooral in Azië waar biljarten populair is en zij vaker wordt herkend dan in eigen land.
De drie kampioenen benadrukken dat roem nooit hun belangrijkste drijfveer was. Hermans beschrijft de titel vooral als het afronden van een lange route met veel tegenslagen; de sport vulde zijn dagelijkse leven naast een veertigurige baan als tegelzetter. Bruijnsteen benoemt de sociale verrijking en persoonlijke groei die bridge haar bracht — ze ontmoette er zelfs haar partner — terwijl Klompenhouwer de vriendschappen en reizen door de sport waardeert.
Financieel verschillen de situaties sterk: alleen Klompenhouwer kan van haar sport leven dankzij sponsoren en intensieve inzet (15–20 uur training per week en circa 90–100 partijen per jaar). Bruijnsteen werkt fulltime als manager bij het UWV en zou alleen in de Verenigde Staten echt professioneel van bridge kunnen bestaan. Voor Hermans kost de zijspancross geld; wedstrijden worden nauwelijks uitgezonden, waardoor commerciële kansen beperkt blijven.
Wat de toekomst betreft: Hermans wil nog minstens één jaar als wereldkampioen rijden en overweegt daarna te stoppen, vooral nu hij recent vader werd. Bruijnsteen ziet bridge als een levenslange bezigheid en wil niet stoppen, en Klompenhouwer verwacht nog jarenlang op hoog niveau door te spelen zolang het plezier blijft.