Veel staartblauwtjes!

In dit artikel:

Het staartblauwtje is de afgelopen dagen veel gemeld en vliegt nog enkele weken door, waardoor de aantallen waarschijnlijk verder stijgen. De soort ontbrak in Nederland tussen 1933 en 2011; op 15 augustus 2011 werd bij Maastricht voor het eerst in 78 jaar weer een exemplaar gevonden. Na een lange periode met weinig waarnemingen nam de verspreiding vanaf 2017 toe, met een sterke impuls tijdens het warme jaar 2018. Inmiddels is Limburg — vooral Zuid- en Midden-Limburg — nog altijd het kerngebied, maar dit seizoen komen er steeds meer meldingen uit andere delen van het land. Enkel in Oost-Brabant en Zuid-Gelderland zijn meerdere jaren hindernemingen bekend; elders gaat het meestal om losse vondsten.

Het vlindertje doet het goed op plekken met veel (liefst rode) klaver: niet zozeer in schrale, klassieke natuurreservaten maar juist in rijkere, licht beheerde terreinen zoals natuurontwikkelingsgebieden, klaverakkers, bouwlocaties in stedelijk gebied en randen van natuurgebieden. In Nederland kent het staartblauwtje doorgaans vier en soms vijf generaties; midden augustus zitten we in de grote derde generatie, wat de vele meldingen verklaart.

Uiterlijk: het mannetje is violetblauw van boven, het vrouwtje bruin met blauwe bestuiving; onderzijde zilvergrijs met kleine zwarte stippen. Kenmerkend zijn de zwartgerande oranje vlekjes in de binnenrand van de achtervleugel en een kort ‘staartje’ op de achtervleugel dat bij oudere dieren kan ontbreken — eigenschappen waarmee het te onderscheiden is van het boomblauwtje. Bron: De Vlinderstichting / NDFF.