Van reisagenten, Heintje Davids, kroketten en sherry tot grijze duiven
In dit artikel:
Coby van Dongen, jarenlang commercieel directeur en gezicht van De Jong Intra Vakanties, en Thijs van Toorenenburg, Sales Advisor BeNe bij TUI Hotels & Resorts, spreken met elkaar over hun ervaringen en visies op de reisbranche — elk uit een andere generatie. Van Dongen woont in Oud-Alblas en ging in 2023 vervroegd met pensioen; Van Toorenenburg groeide op in Oegstgeest, studeerde in Wageningen, woont in Den Haag en werkt ruim twee jaar bij TUI nadat hij een graduate-traject doorliep.
Kernwoorden in het gesprek zijn waardering voor de reisagent, persoonlijk contact, veerkracht in crises en de rol van technologie. Beide gesprekspartners benadrukken dat reisbureaus onmisbaar blijven: in een markt met veel keuzestress geeft de expertise van een agent duidelijkheid en rust. Van Toorenenburg gaf toe dat hij ooit dacht dat reisbureaus stoffig waren, maar tijdens meeloopdagen diep respect kreeg voor het werk en de complexiteit ervan. Van Dongen onderstreepte dat emotie en menselijke aandacht bij reizen centraal blijven—AI en automatisering mogen processen vergemakkelijken, maar kunnen die persoonlijke slag niet volledig vervangen.
De informele, saamhorige cultuur in de sector komt vaak terug in hun herinneringen: van vrijdagmiddagborrels en kroketten op de reserveringsafdeling tot studiereizen en teamspirit bij tegenslag. Die saamhorigheid bleek cruciaal tijdens belastende gebeurtenissen als 9/11, de MH17-ramp, tsunami’s en corona. Van Dongen vertelt hoe kleine rituelen — zoals een bel die rinkelt bij elke boeking — symbool stonden voor hoop en verbondenheid in moeilijke tijden. Tegelijkertijd illustreren anekdotes uit vroeger tijden de technologische ontwikkeling: prijzen bijwerken met potlood, kaartenbakken en zelfs het achterna rennen van vuilniswagens om weggegooide klantkaarten terug te halen, tegenover nu drie back-ups in de cloud en nieuwe risico’s zoals cybercrime.
Op het gebied van technologie en duurzaamheid tonen ze pragmatisme. AI gebruiken ze als hulpmiddel — voor efficiëntere sjablonen of Excelwerk — maar nooit als vervanging van advies. Duurzaamheid vraagt om nuance: vliegen wordt vaak bekritiseerd, maar toerisme kan ook bijdragen aan werkgelegenheid en verbetering van leefomstandigheden op bestemmingen. Van Toorenenburg verwijst naar een studieproject op Sumatra om te laten zien dat toerisme bestemmingen soms kan helpen herstellen. Beide vinden dat belastingmaatregelen en verduurzamingsmiddelen beter gericht moeten worden ingezet.
Over arbeid en generatieverschillen zegt Van Toorenenburg dat hij fulltime werkt en in het begin intensief wil investeren om door te groeien, met een mix van kantoor- en thuiswerk. Van Dongen waardeert daadkrachtige collega’s en ziet parttime werk als acceptabel zolang bezetting en continuïteit niet in gevaar komen. Ze spreken ook over veranderende marktstructuren: leveranciers, touroperators en reisagenten vervagen steeds meer in elkaar en concurreren soms rechtstreeks, wat nieuwe strategieën vergt.
Van Dongen blijft actief na haar formele afscheid: vrijwilligerswerk bij een Odensehuis, de Wensboom (waar collega’s bij haar afscheid 10.000 euro voor doneerden), rol in de Geschillencommissie Reizen, Rotary en ambassadorschappen. Haar advies aan jonge collega’s: grijp kansen, neem verantwoordelijkheid, wees eerlijk en leer van fouten. Thijs benadrukt het belang van transparantie en het opbouwen van vertrouwen.
Beide zien een toekomst waarin mensen blijven reizen, maar waar zekerheid, communicatie en bescherming (denk aan ANVR, SGR en calamiteitenfondsen) belangrijker worden door geopolitieke en klimaatgerelateerde onzekerheden. Van Dongen hoopt dat kennis van ervaren professionals in de sector behouden blijft; Van Toorenenburg ziet zichzelf voorlopig in de reissector blijven, met waardering voor wat de branche zowel cultureel als professioneel te bieden heeft.