'Uiteindelijk wil ik mezelf herontdekken: wie ben ik als ik niet wielrenster Ellen ben?'
In dit artikel:
Ellen van Dijk (38) rijdt deze week nog de Simac Ladies Tour — haar laatste etappekoers — en stopt daarna definitief met wielrennen. Als een van de meest succesvolle rensters van de afgelopen twintig jaar verlaat ze de sport met ongeveer zeventig profzeges, vijf Europese titels, winst in de Ronde van Vlaanderen, het werelduurrecord en drie wereldtitels op de individuele tijdrit op haar palmares. Haar afscheid valt samen met een tijdrit zaterdag, het onderdeel dat haar altijd het meest aansprak.
Van Dijk reflecteert in het interview op de enorme veranderingen in het vrouwenwielrennen sinds haar beginjaren: van sobere kampen met „één aardappel en een augurk” tot teams die nu koks, voedingsdeskundigen en psychologen inzetten; van onkostenvergoedingen tot salarissen van topjuniors van rond 150.000 euro; van weinig tv‑aandacht tot herkenning op straat. Zelf kon ze in de laatste jaren ook goed verdienen, wat het mogelijk maakte moeder te worden: zoon Faas werd in oktober 2023 geboren, vijf maanden later maakte ze haar rentree terwijl partner Benjamin fulltime voor het kind zorgde — een opstelling die vroeger ondenkbaar was.
Haar carrière kende zowel hoogte- als dieptepunten. De wereldtitel tijdrijden in 2013 gaf haar erkenning en bevestigde haar liefde voor planmatig werken en controleren in het tijdrijden. Die titel bracht ook druk met zich mee; de angst er constant aan te moeten voldoen maakte de jaren daarna zwaarder. Haar meest emotionele comebacktitel was in 2021, toen ze na jaren weer wereldkampioene tijdrijden werd. Het dieptepunt blijft de Olympische Spelen van Rio 2016, waar een stuurfout en val haar een medaille kostten; dat moment heeft ze lang herbeleefd. In Parijs 2024 haalde ze ondanks een gecompliceerde enkelbreuk en een nat parcours niet het gewenste resultaat (elfde).
Een doorslaggevende reden voor stoppen is de cumulatie van risico’s en blessures. Van Dijk somt breuken, een zware hersenschudding, sleutelbeen-, rib- en andere verwondingen op; recente valpartijen en zichtbare littekens maken dat het herstel steeds zwaarder werd. De ernstige val van collega Amy Pieters in 2021, met blijvend hersenletsel tot gevolg, beïnvloedde haar kijk op het gevaar van de sport. Daarbij komt de wens naar meer balans en aanwezigheid thuis — ze wil minder stress, minder reizen en meer tijd en energie voor haar zoon en sociale leven.
Emotioneler dan tevoren benoemt ze dubbelheid: ze houdt van het topsportbestaan, maar wil ook gewone dingen ervaren die eerder onmogelijk waren — daglicht shoppen, onbezorgd afspreken, spelen met haar kind. De komende periode neemt ze een jaar om „rond te kijken”: mogelijk coaching in het wielrennen, cursussen, werk buiten de sport of totaal andere projecten zoals een caravan opknappen. Ze wil zichzelf opnieuw vinden zonder de identiteit van „wielrenster Ellen”.
Tijdens de Simac Ladies Tour kreeg ze al reacties van toeschouwers die haar bedankten voor haar carrière; Van Dijk reageerde bijna verrast — ze reed altijd vooral voor zichzelf, maar erkent dat ze ook een bijdrage leverde aan de geschiedenis van het vrouwenwielrennen. Haar vertrek markeert het einde van een lange, invloedrijke loopbaan en symboliseert tegelijk de overgang van een sport die steeds professioneler en zichtbaarder werd.