'Twin Peaks'-schrijver: 'We zeiden: jullie mogen best een mening hebben, maar houd die voor jezelf'

In dit artikel:

Achtste aflevering van Twin Peaks: The Return is door de Volkskrant uitgeroepen tot de beste serie-aflevering van deze eeuw. Reden genoeg voor een recent Zoomgesprek met mede-maker en schrijver Mark Frost over hoe je zulke onvergetelijke televisie maakt, precies 35 jaar nadat het eerste seizoen in Nederland begon.

Frost vertelt dat hij en David Lynch van meet af aan niet gekozen hebben voor conventionele tv: ze wilden een cinematografische, blijvende ervaring neerzetten. Die ambitie kon alleen doordat ABC in de jaren tachtig wanhopig een hit zocht en de makers ongewoon veel creatieve vrijheid kreeg — iets wat later echter misliep toen de zender druk zette om het mysterie rond Laura Palmer vroegtijdig op te lossen. Die beslissing leidde mede tot de vroegtijdige teloorgang van de originele serie, maar maakte ook mogelijk dat Frost en Lynch ruim 25 jaar later met nieuw perspectief terugkeerden.

Voor The Return namen Frost en Lynch een andere tactiek: eerst schrijven, daarna pas onderhandelen. Ze schreven de serie bijna volledig af — Frost noemt een script van vijfhonderd pagina’s — voordat ze bij Showtime aanklopten. Zo minimaliseerden ze bemoeienis en hielden ze controle over vorm en inhoud. Het schrijfproces zelf gebeurde deels op afstand via Skype; Frost benadrukt de spelende, vriendschappelijke dynamiek tussen hem (structuur en woorden) en Lynch (beeld en surrealiteit), en hun gezamenlijke interesse in mythologie als drijfveer.

Over aflevering 8 vertelt Frost dat het idee ontstond uit de wens een oorsprongverhaal voor de demon BOB te vertellen, gekoppeld aan de Trinity-nucleaire proef in New Mexico. Het nucleaire experiment diende als narratieve oorzaak van een breuk in tijd-ruimte waaruit duisternis voortkomt. Waar Frost in het script slechts beknopt beschreef wat er moest gebeuren, maakte Lynch er een visueel meesterwerk van: een korte alinea werd dertien minuten adembenemende televisie.

Frost waarschuwt voor een toekomst waarin algoritmes en kijkersverwachtingen tv dwingen alles te verklaren; volgens hem gedijen betekenisvolle, verrassende afleveringen juist als makers de luxe hebben risico’s te nemen — iets wat hits als The Sopranos of recente voorbeelden zoals The Bear kunnen permitteren. Tenslotte reflecteert hij op de nalatenschap: Twin Peaks is uitgegroeid tot een eigen “universum”, de castreünie voelde als een levenslange familiebijeenkomst, en met Lynch inmiddels overleden voelt Frost zich als laatste levende hoeder van dat erfgoed. Hij twijfelt of hij ooit nog iets zal maken dat hetzelfde persoonlijke gewicht heeft als Twin Peaks.