Trumps jongste draai inzake Oekraïne laat zien dat Europa niet zonder macht is

In dit artikel:

Europees beleid heeft het afgelopen jaar een opmerkelijke mate van volharding en samenhang laten zien in steun aan Oekraïne, en heeft daarmee cruciaal vacuüm opgevuld toen de Amerikaanse koers onder president Trump wisselvallig bleef. Deze week schakelde Washington zich — althans voorlopig — weer in door sancties tegen Rusland te accepteren, mede omdat Europese leiders hun aanpak hebben aangepast aan Trumps voorkeuren: concreet, resultaatgericht en met oog voor prestige. Ze boden een praktisch twaalfpuntenplan aan waarin ook een door de VS geleid ‘vredesbestuur’ is opgenomen, wat de bereidheid tot samenwerking vergrootte.

Die diplomatieke voortgang betekent niet dat vrede nabij is; de frontlinie blijft stabiel en Oekraïne ziet bevriezing daarvan inmiddels als een redelijk compromis, waarmee het land niet langer het blokkadepunt op weg naar onderhandelingen is. De grootste blokkade blijft uit het Kremlin komen. Om Rusland werkelijk tot andere gedachten te brengen, benadrukt de tekst het belang van brede economische druk: naast westerse maatregelen zijn zogenoemde secundaire sancties nodig tegen derden die handelsrelaties met Moskou onderhouden — denk aan India, golfstaten en China — om de effectiviteit van de sancties te vergroten.

Tegelijk drukken de steun aan Oekraïne en Europese herbewapening op economieën in Europa. Desondanks pleit het stuk ervoor dat Europa zijn morele en financiële steun volhoudt, ook als de Amerikaanse politieke wind weer draait, omdat alleen aanhoudende internationale vasthoudendheid reële kansen op het behoud van Oekraïense soevereiniteit en op onderhandelingen biedt.