Trump is als een wanhopig kind dat volhoudt dat zijn pestkop (Poetin) eigenlijk zijn vriend is
In dit artikel:
Vladimir Poetin gebruikt volgens de auteur twee klassieke sovjetinstrumenten om zijn geopolitieke doelen te bereiken: het inzetten van onwetende medestanders — de zogenaamde “nuttige idioten” — en de salamitactiek, waarbij grote doelen in kleine stapjes worden gerealiseerd. De datum van het opiniestuk is 22 september 2025.
Wie vandaag voor Poetin die rol vervult, is de voormalige Amerikaanse president Donald Trump. Poetin zag al vóór 2016 mogelijkheden om de Amerikaanse politiek te beïnvloeden en kreeg later bevestiging toen Trump in 2018 in Helsinki openlijk de Amerikaanse inlichtingendiensten tegensprak. Sindsdien heeft Trump herhaaldelijk zijn vriendschappelijke verhouding met Poetin uitgelicht, trots foto’s getoond en begripvol gereageerd op Russische provocaties, zoals de recente binnendringing van Russische drones in Pools en Roemeens luchtruim — incidenten die Trump suggereerde een vergissing konden zijn.
De salamitactiek van Moskou komt neer op het geleidelijk opschuiven van grenzen en invloed: casussen variëren van de annexatie van de Krim in 2014 tot actuele drone-acties die niet primair bedoeld zijn om een open oorlog met de NAVO te forceren, maar om militaire capaciteiten en politieke vastberadenheid van bondgenoten te testen. Door zulke “plakjes” lijkt escalatie te worden afgeremd, terwijl terrein, invloed of consensus langzaam verschuift.
Historische voorbeelden tonen dat dit geen unieke praktijk van Rusland is. Stalin en zijn volgelingen gebruikten soortgelijke methodes om binnenlandse tegenstanders weg te werken; het Duitsland van vóór de Tweede Wereldoorlog begon ook via ingrepen die te klein leken voor een gezamenlijke militaire reactie; en Xi Jinping past vergelijkbare, incrementele stappen toe in de Zuid-Chinese Zee en de Himalaya om de feitelijke machtsverhoudingen te veranderen zonder directe confrontatie. De recente militaire parade in Peking, waarvoor zowel Xi als Poetin aanwezig waren, illustreert hoe deze leiders elkaar versterken — en hoe een Amerikaanse leider die hen bewondert die dynamiek bevestigt.
De kernboodschap is dat autoritair leiderschap en incrementalisme elkaar versterken: internationale terughoudendheid nodigt uit tot meer testen van grenzen, en medestanders die provocaties bagatelliseren verzwakken collectieve afschrikking. Voor de schrijver maakt Trump’s houding hem tot de meest bruikbare bondgenoot voor Poetin in het huidige internationale speelveld.