Trump hunkert naar de Nobelprijs voor de Vrede: 'Maar ik krijg 'm nooit, wat ik ook doe'

In dit artikel:

Donald Trump profileert zichzelf als de ultieme vredestichter en mikt op de Nobelprijs voor de Vrede, na vermeende bemiddeling tussen conflicten zoals Rusland-Oekraïne, Israël-Iran en Rwanda-Congo. Recent ondertekende hij een akkoord tussen Rwanda en de Democratische Republiek Congo in Washington, een diplomatiek succes dat hij en zijn team zien als bewijs van zijn vredesmissie. Trumps politieke entourage, waaronder een Republikeinse partijgenoot en zijn woordvoerder Karoline Leavitt, ondersteunen de stelling dat hij méér heeft bereikt voor wereldvrede dan hedendaagse leiders, en pleiten voor een Nobelprijsuitreiking aan hem in Mar-a-Lago.

Toch wordt Trumps aanspraak op internationale vredesroem door experts als Frans Verhagen en Willem Post kritisch bekeken. Zij zien zijn voortdurende verlangen naar erkenning, mede ingegeven door frustratie over Barack Obama die hem de prijs eerder kreeg, als een bijna drammerige zoektocht naar prestige. Concrete resultaten, zoals een duurzame vrede tussen Israël en Iran, ontbreken nog. Ook de voortdurende mensenrechtenschendingen in Gaza onder de Israëlische premier Netanyahu, een bondgenoot van Trump, spelen mogelijk tegen hem bij de Nobelcommissie.

Trump presenteert zichzelf als de ‘Daddy’ van wereldvrede, maar historici twijfelen aan zijn daadwerkelijke invloed en effectieve diplomatieke bijdragen. Zijn connecties, zoals de betrokkenheid van schoonzoon Jared Kushner bij vastgoed in Belgrado na een handelsakkoord tussen Servië en Kosovo, suggereren ook belangenverstrengeling. Al met al blijft Trumps Nobelprijsambitie een mix van zelfverzekerde claims en twijfelachtige verdiensten in de internationale vredesstrijd.