Totale paniek bij VVD-minister Karremans: Greep in bij Nexperia, raakte in paniek en loog over inmenging rechtszaak
In dit artikel:
Het opiniestuk beschuldigt het demissionaire kabinet-Schoof, en in het bijzonder VVD-minister Vincent Karremans (Economische Zaken), van paniekpolitiek en amateurisme rond de handelsmaatregel tegen chipfabrikant Nexperia. Volgens het artikel activeerde Karremans een in 1952 opgestelde noodwet — een instrument dat nooit eerder was gebruikt — uit angst dat de Chinese leiding van Nexperia technologie naar China zou overbrengen. Binnen 24 uur raakte de minister volgens gelekte documenten in verwarring over de juridische houdbaarheid van zijn besluit en probeerde hij via achterkamertjes de Ondernemingskamer in te schakelen om zijn maatregel te stutten. De NOS zou een brief in handen hebben waarin Karremans de rechter verzoekt snel in te grijpen om zijn eigen besluit te bevestigen.
De columnist bestempelt dit niet alleen als een blunder maar ook als een schending van de scheiding der machten: in plaats van de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht te respecteren, zou de minister die hebben benaderd om zijn eigen politieke blamage te vermijden. Hoogleraar Harm‑Jan de Kluiver wordt aangehaald als expert die het handelen “merkwaardig” noemt en stelt dat de minister de rechtsgang gebruikte om zijn doel te bereiken. In het artikel wordt tevens verweten dat Karremans de pers onjuist informeerde door te ontkennen dat hij zich met de rechtszaak bemoeide.
Praktische gevolgen van de maatregel worden eveneens benadrukt: de handelsinmenging zou geleid hebben tot een diplomatische rel met China, tijdelijke exportbeperkingen op chips en problemen voor de Nederlandse auto-industrie. De schrijver stelt dat de noodgreep overbodig werd nadat de rechter diezelfde dag nog de Chinese directeur schorste, maar dat Karremans het bevel wekenlang handhaafde om gezicht te houden — volgens het stuk puur uit eigen eergevoel en niet uit noodzaak.
Het betoog gebruikt deze casus om bredere kritiek te leveren op de VVD en het kabinet: ze worden neergezet als angstige, onbetrouwbare bestuurders die politieke daadkracht veinzen maar bij tegenwind in paniek raken. Daarnaast bevat het artikel politieke oproepen — onder meer links naar petitieacties tegen abortusbeleid — waarmee de schrijver de incidenten koppelt aan een breder narratief over onbetrouwbaarheid en morele kwesties in Den Haag. De toon is fel en opiniërend; het stuk functioneert minder als neutrale nieuwsreportage en meer als politieke aanval op Karremans en zijn partij.