Topvoetballer Spitse stopt bij Oranje: 'Het is niet aan mij, maar ik verdien wel een standbeeld'
In dit artikel:
Sherida Spitse (35) nam eind oktober op emotionele wijze afscheid van het Nederlands vrouwenelftal na ruim negentien jaar als international. In de aanloop was er een intieme avond met teamgenoten, familie en vrienden waarin gelachen en gehuild werd — en imitaties waarin haar kordate en luidruchtige aanwezigheid op het veld centraal stond. Een week na dat afscheid sprak ze in een hotel bij de Johan Cruijff Arena: ze blijft nog twee jaar actief bij Ajax, maar ziet haar periode bij Oranje als afgesloten en voelt rust.
Spitse legt uit dat het besluit niet plots kwam. Al twee jaar woog ze de vraag of ze de offers die topsport vraagt nog wilde blijven brengen: vele afzeggingen voor sociale gelegenheden, veel reizen en de zorg voor haar kinderen Jens (8) en Mila (5). De echtscheiding van haar ex-vrouw heeft haar de afgelopen jaren flink uitgeput, waardoor de balans tussen privé en voetbal zwaarder wogen. Sportieve concurrentie of een plaats op de bank waren volgens haar geen doorslaggevende redenen; ze erkent dat verjonging en rolwisselingen bij nationale teams normaal zijn.
Haar leiderschapsstijl — direct, aanwezig en soms hard in de communicatie — werd tijdens het afscheid liefdevol geparodieerd. Spitse erkent dat haar “geschreeuw” op het veld intimiderend kan overkomen, maar ziet het als onderdeel van het vak: directheid en scherpte zijn volgens haar nodig om op topniveau te blijven. Tegelijk benadrukt ze dat ze met leeftijd en ervaring ook heeft geleerd om verschillende typen mensen anders aan te spreken en empathie te tonen.
Het gesprek ging ook over bondscoach Andries Jonker, wiens contract kort voor het EK niet werd verlengd. Spitse zegt goed met hem te hebben samengewerkt en waardeerde zijn no-nonsense-aanpak. Wel vindt ze dat de KNVB duidelijker had moeten communiceren over de timing van de bekendmaking, omdat die beslissing onnodig veel aandacht en vragen opriep. Over de teleurstellende EK-prestatie zei ze dat het elftal collectief niet scherp genoeg was: gebrek aan druk, te veel middenvelders en posities waarop sommige speelsters niet optimaal tot hun recht kwamen. Ze miste bij de selectie bovendien ervaren opties zoals Shanice van de Sanden.
Voor de toekomst koestert Spitse een duidelijke ambitie om topcoach te worden. Ze wil de benodigde opleidingen (VC4 en coach 5) afronden en uiteindelijk Ajax Vrouwen en later mogelijk het nationale elftal leiden. Het kostenplaatje en de erkenning van eerder in het buitenland behaalde diploma’s vormden obstakels; de KNVB heeft haar inmiddels toegezegd dat zij, mits ze haar licenties activeert, bepaalde opleidingen niet opnieuw hoeft te doen. Spitse hoopt op financiële ondersteuning van bond of club voor het vervolgtraject.
Spitse ziet terug op een carrière onder vele trainers — van Sarina Wiegman en Vera Pauw tot Arjan Veurink — en zegt van ieder iets te hebben meegenomen: directheid, mensgerichtheid en het vermogen om los te laten. Kritiek van media of columnisten laat ze koud; ze voelt zich gezien voor wat ze heeft gepresteerd en durft te zeggen dat ze zich best een plek in de KNVB-beeldentuin zou kunnen voorstellen. Uiteindelijk vertrekt ze uit het Oranje-podium met voldoening en de intentie om haar energie voortaan vooral in clubvoetbal en een toekomstige trainerschap te steken.