Timmermans valt Jetten aan: "Alleen ik kan Wilders verslaan" - pure arrogantie van de linkse lijsttrekker
In dit artikel:
Frans Timmermans stond in een interview bij Goedemorgen Nederland (NPO1) opnieuw te boek als dé reddingsfiguur van het land. Hij zei dat “alleen ik Wilders kan verslaan” en bekritiseerde D66 onder Rob Jetten omdat die volgens hem “naar rechts is opgeschoven” en meedoet aan wat hij “kluitjesvoetbal op rechts” noemde. Timmermans houdt vol dat zijn samengestelde GroenLinks–PvdA-lijst niet naar links is verschoven en gelooft dat die de grootste partij van Nederland kan worden.
De columnist reageert scherp: Timmermans zou zichzelf als onmisbare leider presenteren terwijl het publiek zijn retoriek steeds minder vertrouwt. Zijn eerdere rol als eurocommissaris wordt aangevoerd om te suggereren dat hij beleid maakte dat Nederlanders veel kostte, en dat zijn huidige programma neerkomt op meer Europese invloed, hogere belastingen, een omvangrijke klimaattransitie en uitgebreidere overheidsbemoeienis — kortom maatregelen die volgens de kritiek vooral midden- en kleinbedrijf en de werkende Nederlander zullen belasten.
De aanval op D66 wordt hier niet gezien als inhoudelijke oppositie maar als tactische paniek. D66 stijgt in de peilingen, terwijl Timmermans volgens de tekst al weken rond de 22 zetels blijft hangen; dat zou hem ertoe brengen de concurrentie binnen het midden-links electoraat zwart te maken in plaats van zich op rechts of op PVV/BBB te richten. De auteur betoogt dat Timmermans’ nadruk op eigen grootheid – “alleen als wij groot genoeg zijn dat ze niet om ons heen kunnen” – meer wijst op een streven naar politieke dominantie dan op zoeken van samenwerking of democratische balans.
Het stuk waarschuwt dat Timmermans’ einddoel zou zijn een kabinet waarin Brussel het beleid bepaalt, Den Haag uitvoert en de burger betaalt. Die voorstelling wordt gebruikt om te onderstrepen dat zijn aanpak weinig ruimte laat voor compromissen en luisterbereidheid. De conclusie is dat kiezers geen zelfverklaarde redders willen, maar leiders die naar verschillende stemmen luisteren en verantwoordelijkheid nemen — kwaliteiten die de schrijver Timmermans in dit optreden ontzegt.
Kort samengevat: Timmermans positioneert zichzelf in een NPO-interview als onmisbare tegenpool voor Geert Wilders en wijst D66 aan als concurrent die naar rechts opschuift. Volgens de kritiek is dat minder een strategische visie dan een reflex van electoraal angst en een verlangen naar macht; zijn beleidsvoorstellen worden neergezet als zwaar linkse ingrepen met brede maatschappelijke kosten, en zijn politieke stijl als autoritair en weinig coöperatief.