Timmermans roept over Spaanse migratiedeals - zonder één hard cijfer
In dit artikel:
Frans Timmermans (lijsttrekker GroenLinks-PvdA) pleit ervoor dat Nederland “Spaanse deals” sluit om uitgeprocedeerde asielzoekers terug te sturen. Het artikel betoogt echter dat die belofte weinig waarde heeft: er ontbreekt feitelijk bewijs dat zulke bilaterale afspraken resultaat opleveren, Spanje publiceert geen cijfers en zelfs hulporganisaties zeggen dat de effecten onduidelijk zijn.
Feitelijke context: volgens Eurostat lukt het Europese landen gemiddeld bij slecht één op de vijf afgewezen asielzoekers daadwerkelijk terugkeer te realiseren (ongeveer 20%). Spanje zou iets beter presteren, maar er is geen open data die verklaart waarom dat zo is. Belangrijkste knelpunten zijn structureel: herkomstlanden werken vaak niet mee aan repatriëringen en migranten weigeren vrijwillig terug te keren. Daardoor blijven veel afgewezen asielzoekers in opvang of onder de radar, met financiële en sociale repercussies voor gemeenten.
De kritiek op Timmermans is tweeledig. Ten eerste wordt hem hypocrisie verweten: jarenlang promootte hij in Brussel een beleid van “solidariteit” en humane opvang dat volgens de schrijver heeft bijgedragen aan hoge instroom aan de zuidgrenzen; nu, vlak voor de verkiezingen, stelt hij zich opeens op als “streng realist”. Ten tweede zou zijn verwijzing naar Spanje inhoudelijk misleidend zijn: hij kan geen concrete onderbouwing geven — in Nieuwsuur zei hij zelf: “Hou me ten goede, ik heb dat niet helemaal paraat.” Daarmee zou het vooral om politieke theater gaan, niet om uitvoerbaar beleid.
Er wordt ook een verschil in aanpak gesignaleerd: Spanje zou hogere uitzettingspercentages halen doordat het aan de grens strenger optreedt — onder meer via samenwerking tussen de Guardia Civil en Marokkaanse grenswachten — in plaats van de zachte dwang die Timmermans lijkt voor te stellen. De conclusie in het stuk is dat zonder harde voorwaarden bij ontwikkelingshulp en visumbeleid en zonder daadwerkelijke samenwerking met herkomstlanden bilaterale “deals” weinig zoden aan de dijk zetten.