Timmermans hoeft zich nergens voor in te spannen. De linkse ambtenarij vervult zijn wensen toch al

In dit artikel:

Een anekdotische opening (een vader die in 1937 in Tilburg een RKSP-politicus ontmoette over het processieverbod) illustreert volgens de auteur een blijvende campagnelogica: politici blijven stemmen winnen zolang tegenstanders of instituties hun plannen blokkeren. Die dynamiek ziet hij nu opnieuw, maar met omgekeerde ideologische rollen: niet meer een conservatieve elite die verandering tegenhoudt, maar een linkse ambtenarij en bestuurselite in Den Haag die rechts-populistische en kleine‑rechtse voorstellen frustreert.

De hoofdpunten:
- Politieke blokkade voedt protestpartijen: Geert Wilders, Van der Plas en Joost Eerdmans kunnen campagnepunten als een asielstop, meer respect voor boeren/vissers/mkb en minder bureaucratie blijven voeren omdat ambtelijke richtlijnen, juridische toetsing en adviescolleges hun maatregelen tegenhouden of verzachten. Daardoor blijven deze thema’s politiek levensvatbaar.
- Ambtenaren en adviesbureaus vormen een linkse elite: volgens de schrijver voeren zij beleid uit dat al veel van de linkse agenda van ministers in praktijk brengt — hogere energieprijzen, meer overheidsgestuurde investeringen en ingrepen die volgens hem bedrijven wegdrijven. Die elite zou bovendien haar eigen macht willen behouden.
- Historische vergelijking: in de jaren zestig vochten studenten tegen een rechtse, gesloten universiteitselite; toen zocht minister Gerard Veringa naar evenwicht en opende bestuursstructuren. Nu is de rol van conservatieve regenten omgedraaid; de schrijver meent dat de elite tegenwoordig vooral links is en zich verzet tegen hervormingen.
- Kritiek op adviesorganen: de Raad van State krijgt het verwijt vaag te adviseren over de Miljoenennota en grote beleidsvragen (zoals de uitstroom van ondernemers of asielbeleid) te ontwijken. Het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) zou beleidskeuzes zoals forse stimulering van groene waterstof onderbouwen met subsidies en verplichtingen, maar zonder zuivere kosten-batenanalyse en zonder echte reflectie op internationale lessen.
- Kernenergie en procedures: het PBL en juridische procedures (en activistische groepen) vertragen volgens de auteur de inzet van kerncentrales, terwijl nieuwere reactoren wereldwijd sneller gebouwd worden dan het PBL claimt. Daardoor zou Nederland ten onrechte langer vastzitten aan duurdere of minder effectieve technieken (zoals offshore wind of biomassa), en blijven de werkelijke kosten en baten van kernenergie onderbelicht.
- Oproep tot meer eerlijk debat: de schrijver vraagt van ambtenaren en planbureaus meer openheid: eerlijke kosten-batenanalyses, lering trekken uit buitenlandse ervaringen en serieus reageren op gezaghebbende critici. Zolang die drie regels niet gehanteerd worden, verwacht hij dat de campagne tegen de “linkse ambtenarij” door moet gaan.

De column eindigt met de steunoproep voor Wynia’s Week, maar de kern blijft een betoog dat een zelfverzekerde, links-georiënteerde bestuurlijke laag politieke tegenkrachten in stand houdt en daarmee de voedingsbodem creëert voor opstandige partijen en bewegingen.