Tieners achter Tralies laat scholieren zien dat het áltijd fout afloopt als ze voor het snelle criminele geld gaan
In dit artikel:
In het Albeda College in Rotterdam gaf een Amsterdamse delegatie deze week de herstart van het project Tieners achter Tralies. Tijdens de bijeenkomst ontroerde een vertoonde video van een moeder die in een intimiderende Amsterdamse rechtbank toekijkt hoe haar puberzoon terechtstaat zozeer dat de Rotterdamse burgemeester tranen moest wegpinken. Ook stond de directeur‑generaal van de gevangenisorganisatie op het podium en werd hij door diezelfde moeder kritisch bevraagd — een moment dat duidelijk maakte dat de sympathie van de zaal bij ouders en gedetineerden ligt, niet bij de vertegenwoordiger van de staat. Een politieman uit Amsterdam‑Zuidoost riep aanwezigen op meer vanuit het hart te werken in plaats van alleen vanuit wetboeken en formaliteiten. De zaal bestond uit moeders, hulpverleners, politiemensen en beleidsmakers.
Tieners achter Tralies begon vijf jaar geleden als rijk geïllustreerd digitaal en fysiek lesmateriaal voor middelbare scholieren, bedoeld om jongeren te laten voelen dat de weg van snelle criminele winst vrijwel altijd slecht afloopt. Het initiatief ontstond in samenwerking met het Openbaar Ministerie en makers als Maarten van Dun en tekenaar Aloys Oosterwijk, maar liep tijdens de coronapandemie vast. Diana Sardjoe — zelf ooit moeder van een zoon uit de Amsterdamse ‘Top 600’ — wakkerde het project opnieuw aan. Haar persoonlijke verhaal uit 2017 over hoe instanties haar gezin meer kapotmaakten dan hielpen, maakte haar tot boegbeeld van moeders van jonge verdachten, daders en slachtoffers. Met haar stichting De Moeder is de Sleutel heeft ze nu een positie als gesprekspartner van politie, justitie en bestuur.
Dankzij Sardjoe’s netwerk en steun van politie en overheid wordt Tieners achter Tralies uitgebreid met nieuwe waargebeurde verhalen, video’s en grootschaligere voorlichting op meer locaties dan alleen scholen. Misdaadjournalist Paul Vugts beschouwt zijn betrokkenheid als een bescheiden, bijna vrijwilligersachtige poging om jongeren van misdaad weg te houden: ieder jongere die niet afglijdt is er één.