Tien landen waar de islam verboden of zwaar beperkt is — en waarom

In dit artikel:

Tien landen staan volgens het artikel bekend om het verbieden of sterk beperken van islamitische aanwezigheid en praktijk: San Marino, Andorra, Laos, Bhutan, Angola, Myanmar, Eritrea, Cuba, Noord‑Korea en China (met name de regio Xinjiang). De redenen verschillen: sommige regimes zijn streng seculier of autoritair en onderdrukken alle ongewenste godsdienstpraktijken; andere staten geven de voorkeur aan één dominante religie en zien de islam als ongewenst of bedreigend voor nationale identiteit. In concrete gevallen varieert de repressie van een verbod op het bouwen van moskeeën en beperkingen op publieke uitoefening tot grootschalige veiligheidsmaatregelen en etnisch‑religieuze vervolging (zoals veelvuldig gerapporteerd in Xinjiang en tegen Rohingya in Myanmar). Ook landen die blijkens hun grondwet of praktijk andere religieuze tradities voorrang geven (bijvoorbeeld Bhutan of sommige microstaten) beperken daardoor indirect islamitische gemeenschappen. Niet alle opgesomde landen zijn per definitie anti‑religieel: sommige bevorderen juist een specifieke religieuze traditie en sluiten daarmee andere vormen van geloof uit of knellen die in. Kortom: in verschillende delen van de wereld bestaan meer en uiteenlopende wettelijke en praktische barrières tegen de islam dan het algemene beeld vaak suggereert.