Telt corona nog als griep, of is dat inmiddels ook een doodgewone verkoudheid?

In dit artikel:

Er lag een brief van de huisarts op de mat die Sylvia Witteman, lichte hypochonder, met bonzend hart opende — niet omdat het slecht nieuws bleek, maar omdat ze werd uitgenodigd voor de jaarlijkse, gratis griepprik. Het is de eerste keer dat ze zo’n oproep ontvangt; vermoedelijk hangt dat samen met haar zestigste verjaardag die volgende week plaatsvindt. De brief raadde aan makkelijke kleding te dragen zodat de bovenarm snel blootgemaakt kan worden — iets wat Witteman geestig noteert.

Achter die oproep zat nog een oranje uitnodiging: een prik tegen pneumokokken, met de toelichting dat die bacteriën tot ernstige ziekten kunnen leiden. Daarvoor toont ze zich eveneens bereid haar andere arm bloot te geven. Ze vergelijkt die formele oproepen met herinneringen aan haar jeugd, toen de huisarts aan huis kwam en kordaat stelde dat veel wat mensen “griep” noemen meestal gewoon een verkoudheid is — een observatie die haar altijd is bijgebleven en die ze nog steeds routinematig deelt, ook al wordt dat niet altijd gewaardeerd.

Huisgenoot P. ontving wel de griepoproep maar niet de pneumokokkenbrief; hij grapt dat die vaccinatie misschien alleen voor vrouwen is. Witteman noteert droog dat hij vijf maanden jonger is, dus over een half jaar zal hij waarschijnlijk ook worden opgeroepen — een kleine revanche in de coulissen van de vaccinatieplanning.

Kortom: een alledaagse briefvan de huisarts zet Witteman aan tot bespiegelingen over ouder worden, medische gewoonten en het onderscheid tussen echte griep en alledaagse verkoudheid, met een vleugje ironie en nuchtere bereidheid om zich te laten prikken.