Tante Theodora: De Nieuwe Ruba Extra Zware Shag-variant van Mies Bouwman op Nationale Rouwshow Tournee

In dit artikel:

De column keert zich fel tegen Annabel Nanninga en haar optreden in de media kort na de moord op de 17‑jarige Lisa. Volgens de auteur verscheen Nanninga onmiddellijk in de studiolampen, nog voor de ouders van het slachtoffer waren bijgekomen van het mortuarium, en gebruikte de tragedie om haar politieke verhaal te herhalen: migratie en “culturen” werden meteen gepresenteerd als de voornaamste verklaring. Dat gebeurde volgens de schrijver niet uit betrokkenheid, maar als instrumentele exploitering van rouw om electorale punten te scoren.

De auteur noemt dit geen incident maar een terugkerend patroon: een ingestudeerde, voorspelbare aanpak waarbij medeleven alleen dient als decor voor een xenofobe boodschap. In dat licht wordt Nanninga vergeleken met andere publieke figuren: Femke Halsema krijgt lof omdat zij de moord contextualiseerde in een breder probleem van vrouwenhaat en stilte en respect toonde; andere programma’s zoals RTL en zelfs Vandaag Inside toonden volgens de schrijver meer terughoudendheid of reflectie.

Kritiek richt zich ook op de afwezigheid van nuance: patriarchaal geweld en het gevaar dat “thuis op straat” aanwezig is, worden volgens de auteur genegeerd als dat niet in het politieke narratief past. De column beschuldigt Nanninga van het reduceren van individuele rouw tot “brandstof” voor populistische retoriek, zonder inhoudelijke analyse van machtsstructuren of echte solidariteit met slachtoffers.

Samenvattend is de boodschap dat de moord op Lisa vraagt om stilte, respect en een serieus debat over vrouwenhaat en dagelijkse veiligheid — niet om snelle politieke scores. Nanninga wordt weggezet als emblematisch voor een goedkope, performatieve compassie die tragedies instrumentaliseert in plaats van ze te erkennen.