Taliban-regels blokkeren hulp aan vrouwen na aardbeving Afghanistan: 'Niemand sprak ons aan'

In dit artikel:

De strikte gedragsregels van de Taliban bemoeilijken de hulpverlening aan vrouwelijke slachtoffers van de recente aardbeving in Oost-Afghanistan, zeggen hulporganisaties en verslaggevers ter plaatse. Het dodental is opgelopen tot minstens 2.200, met zeker 3.640 gewonden. In landelijke dorpen zoals Mazar Dara (provincie Kunar) en Andarluckaki bleven gewonde vrouwen en meisjes vaak achter terwijl mannelijke slachtoffers eerst werden verzorgd of weggevoerd.

Regels die vrouwen alleen contact met naaste familie toestaan en aanraking door mannen verbieden, leiden ertoe dat vooral mannelijke Afghaanse hulpverleners vrouwelijke slachtoffers niet behandelen of onder puin vandaan halen. Eva Berkman, woordvoerder van Cordaid, noemt het “een heel groot probleem” en legt uit dat haar organisatie daarom samenwerkt met lokale partners die gemengde teams inzetten zodat vrouwen door vrouwelijke hulpverleners geholpen kunnen worden. Toch zijn vrouwelijke hulpverleners schaars, mede door Talibanbeperkingen op onderwijs en werk voor vrouwen — vorig jaar werden medische faculteiten praktisch ontoegankelijk voor vrouwelijke studenten.

Getuigenissen schetsen schrijnende taferelen: een mannelijke vrijwilliger sprak van het gevoel dat vrouwen “onzichtbaar” waren omdat zij moesten wachten tot vrouwelijke redders arriveerden; de 19-jarige Aysha zegt dat zij en andere gewonde vrouwen aan de kant werden geduwd en zonder hulp bleven, terwijl mannen en kinderen direct hulp kregen. UN Women Afghanistan waarschuwt dat vrouwen en meisjes de zwaarste lasten van de ramp dragen en dat hun behoeften centraal moeten staan in de hulprespons. Tegelijk waarschuwen VN-organisaties dat noodhulpfondsen slinken en dat de algemene hulp aan Afghanistan sinds de machtsovername door de Taliban in 2021 sterk is verminderd.

Het reddingswerk wordt verder bemoeilijkt door naschokken, aardverschuivingen en onbegaanbare wegen. Historische precedenten uit de eerste Taliban-periode (1996–2001) tonen dat ook toen de toegang van vrouwen tot hulpverlening en werk sterk beperkt was, waardoor hulporganisaties voorzichtig moesten opereren. De combinatie van culturele regels, gebrek aan vrouwelijke zorgverleners en logistieke obstakels zorgt ervoor dat veel vrouwelijke slachtoffers in deze ramp achterblijven bij de hulpverlening.