Syrische leider al-Sharaa brengt discreet bezoek aan het Witte Huis: wat hebben beide presidenten te winnen?
In dit artikel:
De Syrische interim-president Ahmed al-Sharaa bracht vandaag een discreet bezoek aan president Donald Trump in het Witte Huis — een ontmoeting die volgde op zijn schrapping van de Amerikaanse terreurlijst één dag eerder. In tegenstelling tot gebruikelijk protocol arriveerde al-Sharaa niet via de grote ere-ontvangst maar via een zij-ingang van de West Wing; pers en camera’s waren niet welkom. Eerder dit jaar sprak hij Trump al in Saoedi-Arabië en op de VN-Veiligheidsvergadering in New York.
Achtergrond: al-Sharaa stond ooit aan de wieg van al-Nusra, de Syrische tak van Al Qaeda. Gedurende het laatste decennium verwijderde hij zich echter van die organisatie en bundelde verschillende rebellengroepen in Hayat Tahrir al-Sham (HTS), een beweging die nog steeds door de EU, VS en VN als terreurorganisatie wordt gezien. Met HTS verdreef hij volgens het artikel eind vorig jaar het regime van Bashar al-Assad. Sindsdien zoekt hij internationaal erkenning en afstand van zijn jihadistische verleden.
Wat staat er op het spel? Voor de VS draait het volgens Amerika-specialist Björn Soenens vooral om belangen: Trump wil zich profileren als vredestichter en stabiliteit in het Midden-Oosten, wat Amerikaanse kosten voor de strijd tegen IS kan drukken. Al-Sharaa ondernam voorafgaand aan het bezoek grootschalige acties tegen resterende IS-cellen als blijk van goede wil. Bovendien stuurt Washington met de ontvangst een signaal naar Rusland en Iran dat de Amerikaanse invloed in de regio opnieuw groter wordt.
Voor al-Sharaa is Washington cruciaal om de laatste internationale sancties te laten vallen; arabist Leo Kwarten stelt dat wederopbouw en financiële normalisatie grotendeels via Washington verlopen. Het Witte Huis-bezoek versterkt ook zijn binnenlandse legitimiteit: het toont aanhangers dat een vroegere rebellenleider snel politieke erkenning heeft gekregen.
Risico’s en binnenlandse uitdagingen: al-Sharaa heeft moeite om zijn gezag in grote delen van Syrië af te dwingen, vooral in het zuiden (druzen) en noordoosten (Koerden). Tegelijk blijven radicale jihadistische groepen actief en verwerpen ze samenleven met minderheden. Critici beschouwen zijn toenadering tot de VS als verraad; zijn snelle diplomatieke manoeuvres kunnen spanningen met zijn eigen achterban oproepen. Kortom, de ontmoeting biedt diplomatiek gewin maar vergroot ook de interne complexiteit van zijn machtsovername en de opdracht om Syrië te verenigen en te herstellen.