Syrisch gezin krijgt asiel na tien jaar veilig leven in Egypte

In dit artikel:

Ibraheem Bashtarzi (40), zijn vrouw Nour Alzebi (33) en hun twee kinderen trokken in 2011 weg uit Syrië en bouwden in Egypte een stabiel leven op: een huis, werk (Ibraheem was salesmanager; eerder Fransdocent in Syrië) en inkomen. Toch verhuisde het gezin in 2022 naar Nederland, niet vanwege direct gevaar, maar omdat hun oudste zoon Yazan (toen vier) in Egypte volgens Ibraheem geen toegang had tot regulier onderwijs: “In Egypte kunnen kinderen van buitenlandse ouders niet gewoon naar school,” aldus de vader in een gesprek met DalfsenNet.

De familie vroeg in 2022 asiel aan in Nederland en kreeg na ongeveer negen maanden de status van erkend vluchteling. Ze verbleven een jaar in het AZC in Zwolle, waar Ibraheem taallessen volgde en als vrijwilliger werkte bij het COA. Eind 2023 kreeg het gezin een sociale huurwoning in Nieuwleusen. Daar zet Ibraheem zich in bij de sociale tuin van Nieuwleusen Synergie en geeft hij fietsles aan kinderen en nieuwkomers via het Jeugdsportfonds. Hij loopt nu een taalstage bij het Agnieten College mee in Franse lessen en wil uiteindelijk weer als docent aan de slag, mits zijn Nederlands voldoende wordt.

Het verhaal brengt discussie over het Nederlandse asielbeleid op gang. Volgens critici laat de praktijk ruimte voor interpretatie: hoewel de Vluchtelingenconventie bescherming biedt tegen vervolging, krijgen ook mensen die elders al een leven hadden opgebouwd bescherming wanneer zij geen duurzaam verblijf in dat derde land kunnen aantonen. Dat betekent dat gezinnen zoals dat van Bashtarzi niet alleen erkenning krijgen, maar ook huisvesting, inburgeringstrajecten en financiële ondersteuning, wat bij sommige partijen vragen oproept over rechtmatigheid en prioritering van middelen. Bashtarzi zelf zegt dankbaar te zijn en bereidt zich voor op een toekomst in Nederland; hij verwacht niet dat Syrië op korte termijn veilig wordt.