Studenten over hospiteren in Amsterdam: 'Ze lieten zestig mensen komen voor één kamer'
In dit artikel:
Vijf studenten delen hun uiteenlopende ervaringen met hospiteren — het selectieproces waarmee kamers in studentensteden zoals Amsterdam worden verdeeld — en schetsen waarom het voor velen een noodzakelijk, maar stressvol ritueel is.
Fatou Hoppenbrouwers (24) beschrijft hospiteren als tijdrovend en competitief. Ze gebruikt sociale media en netwerken om kansen te vinden, komt vaak in meerdere rondes terecht en probeert zich bewust te presenteren omdat de klik met huisgenoten volgens haar essentieel is voor woonplezier en mentale gezondheid. Voor haar weegt het voordeel van een goede sfeer zwaarder dan het ongemak van de selectieprocedures.
Matej Rehak (23), een internationale student, vertelt hoe schrijnend de tekorten soms zijn: twee maanden in een caravan voordat hij iets vond, later wonen buiten Amsterdam. Hij was geschokt toen zestig mensen op één kamer werden uitgenodigd; sindsdien heeft hij minder hoop bij hospiteeravonden. Hij vindt de standaardantwoorden die mensen geven tijdens hospiteren vaak nep en voelt weinig ruimte voor oprechtheid.
August Klein (22) vond het zelf hospiteren afschuwelijk, maar zat daarna vaak aan de andere kant als organisator van hospiteeravonden. Die ervaring bracht hem in een ongemakkelijke machtspositie: het is lastig mensen te moeten afwijzen, en de keuzes kwamen vaak op gevoel neer. Hij raadt af afwijzing persoonlijk te nemen en benadrukt dat omgangsvriendelijkheid belangrijker kan zijn dan praktische gewoonten.
Lotte Jongma (20) illustreert de financiële en ruimtelijke problemen: zij betaalt 1.160 euro voor 12 m² zonder woonkamer en eet op haar bed. Omdat ze laat was met inschrijven bij woningcorporaties en woningwachten, had ze weinig alternatieven. Haar kamer verkreeg ze na een eenvoudige hospiteeravond, maar ze zoekt alweer iets anders via studentenchatgroepen en overweegt zelfs kraken uit noodzaak — een optie die ze niet prefereert, maar serieus neemt als gevolg van de marktdruk.
Thomas Higginson (28) vergelijkt hospiteren met een ongemakkelijke eerste date: kort, performatief en vaak discriminerend. Hij merkt dat voorkeuren voor geslacht en terughoudendheid tegenover internationals kansen verkleinen. Ook vond hij het vreemd dat afwijzingen soms met persoonlijke feedback kwamen, alsof het om een sollicitatie ging.
Collectief tonen de verhalen waarom hospiteren blijft bestaan: studenten zoeken niet alleen onderdak maar ook een leefbare sociale dynamiek. Tegelijk legt het proces de problemen van de woningmarkt bloot — schaarste, hoge prijzen, afhankelijkheid van netwerken en uitsluitingsmechanismen — en waarom veel studenten zich gedwongen voelen tot creatieve, frustrerende of riskante oplossingen.