Strijd Midden-Oosten gaat over positie islam (premium)
In dit artikel:
De Oslo-akkoorden tussen de PLO en Israël hebben niet geleid tot vrede, maar wel tot blijvende verwarring over de essentie van het conflict. De twee-staten-oplossing, die uit deze akkoorden voortkwam, gaat ervan uit dat er sprake is van gelijkwaardigheid tussen de betrokken partijen. Het artikel betoogt echter dat deze gelijkwaardigheid ontbreekt, gezien het anti-Joodse geweld dat al vóór de oprichting van Israël bestond.
De schrijver stelt dat de strijd in het Midden-Oosten eerder draait om de dominantie van de islam dan om territoriale claims. In islamitische doctrines wordt vaak de superioriteit van de islam benadrukt, met de stelling dat Joodse en christelijke teksten vervalst zijn. Dit leidt tot een afwijzing van het bestaan van Israël als Joodse staat, omdat dit de islamitische claims zou ondermijnen.
Daarnaast wordt er kritiek geleverd op het feit dat westerse landen en groepen de situatie verkeerd interpreteren door te spreken van kolonialisme en racisme, terwijl de existentiële woede binnen de moslimgemeenschap meer zou moeten gaan over de Joodse aanwezigheid in de regio. De schrijver wijst er ook op dat de situatie van andere onderdrukte groepen in de wereld, zoals Koerden en Soedanezen, niet dezelfde aandacht krijgt als het Palestijnse conflict.
De tegenstellingen binnen de islam, zoals man-vrouw en gelovige-ongelovige, blijven bepalend voor de sociale structuren in gebieden zoals Gaza. Ondanks de onderdrukking door Hamas, lijken veel inwoners geen bezwaar te hebben tegen deze heerschappij. Jongere generaties in Nederland ervaren de Joodse staat als een persoonlijke belediging en pleiten voor een ondergeschikte rol voor Joden in Palestina.
Tot slot wordt de mogelijkheid besproken dat hervormingen binnen de islam, vooral in Golfstaten zoals Saoedi-Arabië, kunnen leiden tot een erkenning van Israël, wat zou kunnen bijdragen aan een moderne kijk op de religie en mogelijk ook op bredere vreedzaamheidsinitiatieven in de regio.