Stephan van Baarle: 'Door Gaza is bij veel politici het masker afgevallen'
In dit artikel:
Halverwege augustus kondigde Stephan van Baarle onverwacht aan dat hij zich terugtrok als lijsttrekker van Denk, nadat een conflict met het partijbestuur was opgelaaid over de samenstelling van de conceptkandidatenlijst. Binnen een week keerde hij op zijn besluit terug: onder druk van leden en de Kamerfractie trad het bestuur af en ontstond een interim-bestuur onder voorzitterschap van Tunahan Kuzu. Van Baarle geeft tot op heden geen concrete details over de interne ruzie, maar zegt te kiezen voor „vooruitkijken” en continuïteit aan de top.
De fractie en lokale afdelingen mobiliseerden snel om Van Baarle te steunen; zijn collega-Kamerleden Dogukan Ergin en Ismail el Abassi maakten in een dramatische videoboodschap duidelijk dat zij hem wilden houden. Politiek-strategisch koos Denk er bewust voor om op plek vier en vijf vrouwelijke kandidaten te zetten (Elif Esen en Nassira Abaâziz), met het oog op het binnenhalen van een vierde en zelfs een vijfde zetel. Van Baarle ziet vooral groeikansen bij laag-opkomende wijken — Rotterdam-Zuid, Nieuw-West en de Schilderswijk — en richt zich op kiezers die vaak thuisblijven.
Van Baarle bestrijdt het imago dat Denk slechts een partij voor Turkse Nederlanders of voor mensen met een migratieachtergrond zou zijn. Volgens hem bevestigen die labels juist dat Denk alle Nederlanders wil vertegenwoordigen, met een expliciete nadruk op bestrijding van racisme en groeiende moslimhaat. Tegelijkertijd leidt het stemgedrag van Denk rond gender- en queerrechten tot kritiek: de partij steunde een motie tegen conversietherapie, maar stemde tegen een wetsvoorstel dat die therapieën strafbaar zou maken — volgens Van Baarle uit zorg over juridische vaagheden die door de Raad van State en wetenschappers zijn opgemerkt. Denk heeft zich ook kritisch opgesteld tegenover de Transgenderwet en ziet deelname van ministers aan Pride-evenementen als symbolische politiek; Van Baarle zegt discriminatie te willen bestrijden, maar wil het niet reduceren tot aanwezigheid bij evenementen.
Sinds de oorlog van Hamas op 7 oktober 2023 en de zware Israëlische aanvallen op Gaza staat het Israëlisch-Palestijnische conflict centraal in Denks Kamerwerk. Van Baarle voert fel campagne voor expliciete veroordeling van Israëlische acties, een volledig wapenembargo, schorsing van het EU–Israël associatieverdrag en erkenning van de Palestijnse staat. Hij hekelt wat hij ziet als hypocrisie in de Haagse politiek en noemt partijen en politici die volgens hem jarenlang geen actie ondernamen maar zich slechts recentelijk profileren als voorvechters van Palestijnse rechten. De val van ex-minister Caspar Veldkamp uit het demissionaire kabinet noemt hij voorbeeldig voor die interne politieke breuklijn.
Op samenwerking sluit Denk de PVV principieel uit; ook Forum, VVD en BBB worden afhankelijk van standpunten (bijvoorbeeld over hoofddoekbeleid, steun aan Israël of remigratiebeleid) vaak als onverenigbaar gezien. Tegelijk zegt Van Baarle bereid te zijn coalities te zoeken „met iedereen waarmee we onze idealen kunnen verwezenlijken”.
Qua toekomstvisie wijst hij op lokale bestuurlijke successen in steden als Schiedam, Den Haag en Rotterdam en vertrouwt hij op aantrekkingskracht onder jongeren: in sommige peilingen zou Denk hoog scoren bij kiezers onder 35. De partij profileert zich daarmee enerzijds als strijdmacht tegen discriminatie en voor Palestijnse rechten, en anderzijds als pragmatische speler die zetels en bestuurlijke invloed wil vergroten — een balans die intern en in het publieke debat tot stevige discussie blijft leiden.