Stem met de voeten en verlaat Nederland nu het nog kan
In dit artikel:
Arthur van Amerongen opent zijn wekelijkse column met een oproep: teken een petitie die pleit voor het vertrek van een zekere “Harry” en een “denazificatie” van de Radboud Universiteit. Volgens hem had die petitie ‘s ochtends al ruim 7.500 handtekeningen en is actie noodzakelijk. De toon van de tekst is fel en polemisch; Van Amerongen vergelijkt verschillende betrokkenen met nazistische figuren en gebruikt herhaaldelijk scheldwoorden en provocerende beeldspraak.
Aanleiding voor een deel van zijn verontwaardiging is een incident in theater De Leest in Waalwijk, waar zangeres Lenny Kuhr naar eigen zeggen tijdens een voorstelling werd belaagd door toeschouwers die haar uitscholden en ook familie- en kindergebonden verwijten maakten. Van Amerongen verwoordt sterke steun voor Kuhr en hekelt het, naar zijn mening, halfslachtige statement van demissionair D66-staatssecretaris Fleur Gräper. Hij vindt dat bestuurders en bestuurdersfiguren niet stevig genoeg optreden tegen antisemitisme en podiumverstoring door pro-Palestijnse activisten.
De column is breder dan alleen dit incident: Van Amerongen gebruikt het als opstap naar een algemene afrekening met politiek en media. Hij beschrijft de huidige verkiezingscampagne als een “circus” dat bij hem walging oproept. Politici als Rob Jetten, Frans “Frenske” Timmermans, Rolo Bontenbal en anderen krijgen scherpe kritiek; Van Amerongen voorspelt een flinke nederlaag voor Timmermans en uit hoop op een zakenkabinet, terwijl hij vrees uitspreekt dat kiezers rechts stemmen maar toch een links kabinet kunnen krijgen. Hij noemt diverse partijen die volgens hem stemmen weghalen bij Timmermans en speculeert over zetelverdelingen, inclusief een mogelijk succes voor Geert Wilders en de PVV.
Evenzo richt hij zijn pijlen op de media: kranten, de NPO en commerciële zenders krijgen het verwijt in een losgezongen, elitaire bubbel te leven, afgesneden van de realiteit van ‘de gewone Nederlander’. Namen als Peter van der Vorst en presentatoren worden aangeduid als voorbeelden van dit mediaklimaat. Van Amerongen bekent zelf een zekere verslaving aan Twitter en noemt ook het verlangen om zich terug te trekken uit de publieke ruis (Santiago, Fatima) maar erkent dat social media hem juist materiaal levert voor zijn column.
Cultureel-historische noten verwerkt hij ook: hij verklaart de uitdrukking “stemmen met de voeten” en zet die uiteen aan de hand van voorbeelden uit de geschiedenis (vlucht uit Oost-Duitsland, verwijzing naar Lenin en de Tiebout-hypothese). In afsluitende, ironische stijl moedigt hij de lezer aan te emigreren naar landen als Thailand, Paraguay, Colombia of Zuid-Spanje, maar niet naar zijn favoriete Algarve tenzij men zijn boek koopt of naar zijn feest komt.
Kortom: de column is een emotioneel geladen mix van pleiten voor actie tegen vermeend antisemitisme en institutionele lafheid, scherpe aanvallen op politici en media, en persoonlijke culturele en politieke observaties. De boodschap is ongenuanceerd en provocationeel, bedoeld om op te roepen tot tekenen van petities en tot politieke verontwaardiging in aanloop naar de verkiezingen.